Er zijn maar weinig woorden die ik kan gebruiken om nauwkeurig te beschrijven hoe het voelt om een 7,5-jarige manspersoon genaamd Noodle te adopteren. Sommige komen voor de geest: opgetogenheid, angst, scheten, kussens. Laat me nu mijn verhaal beginnen.
Het was een koud, somber ongebruikelijk warme januari-avond toen ik werd uitgenodigd voor een standupshow op de BarkPost-kantoren (ja, een strip schrijft dit bericht. Beschouw uzelf als gewaarschuwd). Tijdens dit evenement vertelde ik het aangrijpende verhaal van hoe ik DE Doug de Mopshond ontmoette. Na de set, die erg goed ging afgezien van enkele gewelddadige gesticulaties (ik werd meegesleept), benaderde een vrouw genaamd Deborah me over "een 7-jarige mops genaamd Noodle die een huis nodig heeft en we zouden samen perfect zijn."
Onnodig te zeggen dat we contactgegevens hebben geruild en de korte tijd van twee weken, werd ik Noodle's vader. Homo vader. Ik ben Noodle's gay-vader.
Bovenstaande afbeelding is voor het eerst van Noodle onderweg naar mijn appartement. Let op zijn stralende glimlach. Hij glimlachte helemaal en reed uiteindelijk in stijl naar mijn Harlem-appartement - en daarmee bedoel ik een Subaru. Nadat Deborah was vertrokken, begonnen Noodle en ik ons leven samen door veel foto's te maken met verschillende belichting.Noodle begon toen te smeken om eten, dat ik als nieuwe hondeneigenaar niet wilde negeren. Ik gaf hem een illustere maaltijd met gekookte kip en worteltjes (hij at de wortels niet en het kon me niet schelen). Toen zette ik hem snel op mijn bank zodat ik kon beginnen met werken. Alles ging fantastisch.Image
Nadat ik klaar was met werken en Noodle eindelijk wakker werd, gingen we op onze allereerste wandeling. Dit is het deel van het verhaal waarin ik iets over Noodle heb geleerd: hij is geen wandelaar. Wel, dat is hij. Als een vierpotig wezen loopt hij. Bekwaam. Maar wat Noodle niet doet, is lopen voor plezier, iets dat hij en ik gemeen hebben. Hij glimlacht echter heel fel.
Na ongeveer 30 minuten lopen, werd hij zo moe dat mijn vriend Chris hem moest dragen.We keerden terug naar huis en noodle was UITGEPUT. Hij liep amper anderhalve kilometer en kon eenvoudig niet meer gaan. Ah, het leven van een mopshond.
Hij ging toen door met dutten.
ImageImageToen Noodle ontwaakte als een lentebloem die uit een eerder winterse aarden korst barstte, schrok hij en besefte dat we gezelschap hadden. Hij maakte er een punt van om de schoot van mijn vriend Cailin te vinden en er een thuis van te maken. Let op:Mijn drie vrienden en ik verzamelden gezamenlijk nog ongeveer 30 minuten voordat hij de smash-hit film van het nieuwe album "The Chronicles Of Narnia: The Lion, The Witch, and The Wardrobe" begon, in zijn glorie. Noodle was erg geïnvesteerd in de film, maar er kwam een deel waar CGI-wolven over het scherm renden en Noodle kon er geen last van hebben. Maar toen begon ik te denken: zijn het de CGI-wolven waar hij blaft? Is het de keuze-y-casting van Lucy? Is het het feit dat Santa recht omhoog een cameo maakt? Ik zal het misschien nooit weten. Maar Noodle is schattig.
Een video geplaatst door Jonathan Graziano (@jongraz) op
I LOVE YOU NOODLE! Als je de zijne wilt volgen avonturen slaapregime, volg zijn Instagram-account @showmenoodz!
Dit verhaal verscheen oorspronkelijk in de e-mail van BarkPost, het nieuwe huis van de originele artikelen van BarkPost. Als je elke week dwaze verhalen, fascinerende feiten van de hond, leuke foto's van de jongen en puplifting-verhalen wilt, schrijf je dan in op BarkPost.com! Ik heb de BarkPost-e-mails de laatste tijd gelezen en eerlijk gezegd ben ik verontwaardigd - UITGEVOERD - over de dingen die deze opvallende jonge pups doen voor
