Het reddingsverhaal van vandaag komt van de muzikant Steven Wilson uit Pasadena, CA, die samen met zijn vrouw Shazia regelmatig vrijwilligerswerk doet om katten te redden van dit trieste lot. Lees zijn ongelooflijk hartverwarmende verhaal over één redding in het bijzonder - Cubby - en probeer het gewoon niet om een traan af te werpen.
Mijn vrouw en ik doen vrijwilligerswerk voor een kattenreddingsgroep die haar inspanningen primair richt op één 'schuilplaats' in het Inland Empire. Deze plaats heeft zoveel euthanasie dat het een abattoir en niet een schuilplaats genoemd moet worden. Omdat we deel uitmaakten van deze reddingsgroep, moest ik vaak de intake-foto's van honderden katten per week bekijken. Een intakefoto is een beetje zoals een mugshot voor katten. Op deze foto's worden dieren zelden op hun mooist weergegeven. In plaats daarvan lijken de katten bang en verward, en de beelden zijn vaak wazig en onscherp. Toch zijn dit de foto's die op de website van het asiel worden geplaatst om het publiek te verleiden om naar buiten te komen en hun nieuwe buddy te adopteren. Onnodig te zeggen dat ze niet erg succesvol zijn.
Ik weet niet helemaal zeker wat Cubby's plaatje was dat onder mijn huid viel, maar ik wist dat hij gered moest worden en falen geen optie was.
Op een dag toen ik door de opnamelocaties keek, zag ik een foto van een grote, zwart-witte smokingkat die bungelde aan de armen van een van de medewerkers van het opvangcentrum. Hij zag er vreselijk verward en verdrietig uit. Zelfs nu ik zijn verhaal schrijf, is mijn hart aan het opzwellen en ik krijg betraande ogen, net zoals ik deed toen ik zijn foto voor het eerst zag. Onder zijn foto was de naam 'Cubby'. Ik weet niet helemaal zeker wat Cubby's plaatje was dat onder mijn huid viel, maar ik wist dat hij gered moest worden en falen geen optie was.
Ik nam contact op met anderen in de groep om erachter te komen wat onze opties waren en wat ik moest doen om deze grote jongen uit de gevangenis te laten opgroeien. Het zag er niet goed uit. Cubby was op zijn laatste dag in het asiel en zijn tijd raakte snel op. Als we Cubby op tijd konden laten komen, hadden we nog steeds niemand die hem zou kunnen ondersteunen. In die tijd was de situatie in ons huis zodanig dat we hem niet eens in onszelf konden opnemen, zelfs niet tijdelijk. Na ongeveer een uur van wanhopige oproepen vonden we een pleeggezin voor Cubby in San Diego, maar ze zouden hem drie dagen niet kunnen nemen. De eerste dag was geen probleem omdat Cubby direct vanuit het asiel naar de dierenarts moest gaan om te worden gerepareerd zoals nodig is voor alle reddingsdieren. Nu hadden we twee dagen om te dekken.
Geld was erg krap voor ons, maar we boden aan om de kosten voor Cubby te dekken om twee extra nachten in de dierenartskliniek te kunnen doorbrengen tot we hem konden ophalen en naar zijn pleeghuis in San Diego konden brengen. Het leek alsof we alles hadden uitgedacht en we nu konden regelen dat iemand hem uit het asiel zou halen.
Hoewel Cubby nog enige tijd over had voor het einde van de dag, was hij al meegenomen naar 'de achterkamer'.
Ik belde het asiel op en vertelde hen dat er een reddingsactie aan de gang was voor Cubby en dat een trekker op weg was. De stem van de vrouw aan de andere kant van de telefoon lichtte meteen op. Een aantal van de medewerkers van het asiel hadden Cubby aardig gevonden en hoopten op een redding. Ze begon op haar computer te typen en vertelde me hoe knap en lief deze kat was en hoe hij een favoriet was geworden van zoveel werknemers.
Plots veranderde haar toon: "Oh nee."
Hoewel Cubby nog enige tijd over had voor het einde van de dag, was hij al naar 'de achterkamer' gebracht. In de achterkamer gaan schuilplaatsdieren dood. Ze krijgen een dodelijke injectie en worden vervolgens zonder puin gedumpt in grote, plastic vuilnisbakken. Als je je ooit afvraagt of je je huisdier moet castreren of castreren, doe dan een zoekopdracht op internet en vind foto's van overvolle vuilnisbakken vol met dode dieren die zijn geëutineerd in een opvangcentrum zonder een "niet-dood" -beleid. Als je een hart hebt, zal het breken. Mijn hart voelde alsof het door een grote vuist werd geperst bij de gedachte aan Cubby om zijn lot ergens te ontmoeten in een stapel dode katten en honden. Ik zat en wachtte aan de telefoon voor wat leek op een uur maar was waarschijnlijk ongeveer twee minuten. De hulpverlener nam de telefoon op en slaakte een diepe zucht.
"Hij is oké, hij was de volgende in de rij maar ik heb hem eruit gehaald. Hij is oké."
We hebben afspraken gemaakt voor Cubby's pick-up en de telefoon opgehangen. Ik dacht aan de woorden "hij was de volgende in de rij" en begon te huilen over een kat die ik alleen op een foto had gezien.
De dag kwam eindelijk dat we naar het kantoor van de dierenarts moesten rijden om Cubby de mysterieuze kat op te halen. Ze brachten hem van achteren in een koeriersdrager die ze naast me plaatsten terwijl ik voor zijn kamer en kost betaalde. Daar was hij. Hij was nog groter dan ik dacht dat hij zou worden. Niet dik, gewoon groot. Hij had een groot hoofd, nek en borst. Als katten voetballen, zou hij linebacker zijn. Bijna zeventien pond geweldig!
Ik zei: "Hallo Cubby!"
Cubby zei: "muuur."
Cubby zegt niet "moew", hij zegt "muur." Het klinkt als het woord mirre, dus we maken grapjes dat hij in een vorig leven een van de drie wijze mannen van Jezus was en dat 'mirre' zijn 'geur' is.
Ik liet hem uit de koets naar het aanrecht lopen. Uiteindelijk ontmoette ik de kat wiens slechte beschutting me inspireerde om een wanhopige en gehaaste reddingspoging te coördineren. Hij stak onmiddellijk zijn hoofd onder mijn hand voor een kras. Het was het allemaal waard.
We brachten hem naar San Diego en lieten hem achter met zijn pleegmoeder.Op de rit naar huis vertelde ik mijn vrouw dat als er ooit iets zou gebeuren en zijn pleegmoeder hem niet langer kon houden dat we hem zouden pakken, ongeacht wat er gedaan moest worden. Zes maanden later kwam hij bij ons wonen.
Met Kerstmis hebben we Cubby als cadeau voor onszelf geadopteerd.
Cubby is geweldig. Hij is een gigantisch hart bedekt met bont. Hij staat altijd aan de deur om ons te begroeten als we thuiskomen. Als je op de bank gaat zitten, plant hij zichzelf meteen naast je. Omdat Cubby bij ons is blijven logeren, hebben we verschillende tijdelijke pleegkatten opgenomen. Ze worden allemaal aangetrokken door hem. Ze klimmen op hem, worstelen met hem, bijten zijn oren, en hij lijkt het nooit erg te vinden. Zijn geduld met de pleegkatten heeft hem de titels "Boeddha" en "Oom Cubby" opgeleverd. Hij verdient waarschijnlijk meer eer voor het koesteren van de kittens dan wij.
Er zijn momenten dat Cub naast me op de bank ligt, zachtjes snurkt en ik denk bij mezelf: "hij was de volgende in de rij." Hoe zou ik, als ik de shelter een paar minuten later zou hebben gebeld, dit geweldige kleine jongetje er niet levend uit zijn gekomen. Hoe dit allemaal gebeurde vanwege iets dat ik op een slechte foto zag van een angstige en verwarde opvangkat.
Hoofdafbeelding tegoed: Steven Wilson
