Als het sneeuwwitte poedervormige uiterlijk en het springerige, speelse en vrolijke karakter van het bichon frise je aandacht hebben getrokken, zorg er dan voor dat je een gesprek hebt met je dierenarts en je gekozen fokker over de mogelijke gezondheidsproblemen die het ras kunnen treffen. Net als andere kleine rassen, is de bichon vooral gevoelig voor de ontwikkeling van parodontitis. Hij is ook gevoelig voor huidinfecties, oorinfecties en blaasstenen. Sommige genetische orthopedische aandoeningen die de benen van de bichon beïnvloeden, zijn van bijzonder belang, omdat ze de mobiliteit van de kleine hond ernstig kunnen aantasten.
Patella Luxatie
Patellaire luxatie, gewoonlijk 'knieën' genoemd, treft veel kleine rassen en komt veel voor in de bichon. De knieschijf, die de patella wordt genoemd, glijdt normaal langs een natuurlijke groef in het dijbeen in het kniegewricht. Bij een hond die patella luxatie heeft, springt de knieschijf in en uit deze groef. Patellaire luxatie kan een of beide knieën beïnvloeden. Honden met patellaluxatie lopen een verhoogd risico op het ontwikkelen van vroege artritis in het gewricht en op het lijden van pijnlijke kruisbandscheuren. Afhankelijk van de ernst van de skeletafwijking die resulteert in deze aandoening, kan een van de volgende tekenen aanwezig zijn:
- Wanneer de patella uit de groef springt, kan de hond het aangedane been omhoog houden.
- De hond kan lijken over te slaan als hij loopt.
- Het been van de hond kan beven.
- In zeldzame gevallen kan de hond een snelle kreet geven op het moment dat de patella uit de groef springt.
- De hond kan een houding met een gebogen benen aannemen.
Bij het eerste onderzoek van uw bichonpuppy met uw dierenarts, zal de arts een grondig lichamelijk onderzoek uitvoeren, inclusief het palperen van de kniegewrichten. Een dierenarts kan meestal de aanwezigheid van patellar luxatie bepalen door middel van dit manuele onderzoek. In meer ernstige gevallen kunnen aanvullende diagnostische testen nodig zijn, zoals röntgenfoto's die moeten worden genomen terwijl de hond onder sedatie is. De omvang van de aandoening wordt geïdentificeerd als één van de vier stadia van ernst. Op dat moment kan een board-gecertificeerde dierenarts-orthopedisch chirurg het meest effectieve verloop van de behandeling bepalen, waaronder chirurgische correctie van het aangetaste gewricht.
Legg-Calve-Perthes-ziekte
De precieze oorzaak van deze pijnlijke aandoening is onbekend, maar het is een erfelijke ziekte. De aandoening heeft voornamelijk invloed op het femur, het lange bot dat van het knie-gewricht van de hond naar zijn heupgewricht loopt. Legg-Calve-Perthes ziekte presenteert als een verstoring van de bloedstroom naar de femurkop van de aangedane hond, resulterend in de achteruitgang en afsterven van het dijbeen bot en het omliggende kraakbeenweefsel. Dientengevolge verslechtert ook de structurele integriteit van het heupgewricht van de hond totdat het ineenstort en de hond niet langer het gewicht van die heup kan dragen. Vroege symptomen van de ziekte van Legg-Calve-Perthes komen meestal voor bij jonge honden in hun eerste levensjaar. Enkele van deze symptomen zijn:
- Kreupel of mank aan een of beide achterbenen.
- Oefening tegenzin.
- Zwakte en spierafbraak in de achterbenen.
- Prikkelbaarheid die presenteert met pijn.
- Krakende en snauwende geluiden die te horen zijn vanaf het heupgewricht wanneer de hond beweegt.
Als uw dierenarts de ziekte van Legg-Calve-Perthes in uw bichon vermoedt op basis van leeftijd, ras en lichamelijk onderzoek, zullen radiografieën van de heupen de diagnose bevestigen. Het meest effectieve behandelplan om de mobiliteit en het comfortniveau van uw bichon te herstellen, kan variëren van strikte kooioradrust, fysiotherapie, pijnbeheersing en niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen tot chirurgische correctie van het aangetaste heupgewricht. Met de juiste postoperatieve zorg en revalidatie is de langetermijnprognose voor honden die operatief worden behandeld voor de ziekte van Legg-Calve-Perthes uitstekend.
Heupdysplasie
Hoewel vaak gedacht aan het gezondheidsprobleem van een groot ras, beïnvloedt heupdysplasie ook kleinere honden. Heupdysplasie is een degeneratieve aandoening waarbij de heupkop, die rond van vorm is, niet goed in de bekkenbotholte zit. Het resultaat is een verminderd bewegingsbereik en lichaamsondersteuning. Na verloop van tijd lijdt de aangedane heup aan een degeneratieve gewrichtsaandoening of artritis. Een of beide heupen kunnen worden beïnvloed. Veel honden vertonen geen pijn van deze aandoening, maar enkele tekenen van heupdysplasie die typisch aanwezig zijn, zijn:
- Onhandige gang, zoals konijnenhoppen of wobbliness, in de achterbenen.
- Moeilijke oplopende trappen.
- Moeite met neerlaten en opstaan vanuit een zittende of liggende positie.
Als u vermoedt dat uw bichon heupdysplasie kan hebben, kan uw dierenarts een diagnose bevestigen zodra röntgenfoto's van de heupgewrichten van de hond worden gemaakt. Omdat de heupgewrichten in een onnatuurlijke positie moeten worden geplaatst om röntgenfoto's van diagnostische kwaliteit te verkrijgen, moet uw hond worden geanestheseerd voor de procedure. Zodra de röntgenfoto's zijn geëvalueerd, wordt de heupdysplasie van uw bichon geïdentificeerd als een van de zeven gradaties van ernst. De mildste gevallen van heupdysplasie kunnen worden behandeld met pijnstillers, gewichtsbeheersing, gezamenlijke voedingssuppletie en hydrotherapie. In meer ernstige gevallen kan een van de drie orthopedische chirurgische procedures worden aanbevolen.
Degeneratieve schijfziekte
Deze slopende aandoening heeft de neiging om honden te slaan die lange lichamen en korte benen hebben, zoals teckels en pekinees. Sommige bichon-exemplaren vertonen echter dit lichaamstype en kunnen worden aangetast. Wanneer de wervelkolom de volledige lengte van het lichaamsgewicht van de hond moet ondersteunen, worden de kussentjes die tussen de wervelkolomschijven zitten, gespannen en bobbelig, waardoor er druk op het ruggenmerg wordt uitgeoefend.Dit kan resulteren in verlamming, maar andere tekenen van degeneratieve schijfziekte kunnen zijn:
- Inactiviteit en terughoudendheid bij oefenen.
- Zwakte en trillen in de achterbenen.
- Ongebruikelijke houding, zoals het verlengen van de nek of het ombuigen van de rug.
- Yelping in pijn bij het verplaatsen van posities, wanneer u de hond optilt of wanneer u uw hand langs zijn ruggengraat beweegt.
- Verminderde coördinatie.
Als u een van deze waarschuwingssignalen ziet, wacht dan niet tot verlammingsverschijnselen optreden. Breng uw bichon zo snel mogelijk naar uw dierenarts voor een evaluatie. Als de arts degeneratieve schijfziekte vermoedt, wordt een diagnostische beeldvormingstest met de naam myelogram waarschijnlijk aanbevolen ter bevestiging. Er zijn vijf stadia van ernst voor degeneratieve schijfziekte. Conservatieve behandelingsopties voor een hond die nog niet is verlamd, kunnen pijnbehandeling, fysiotherapie en acupunctuur zijn, maar een chirurgische procedure waarbij druk wordt weggenomen van het ruggenmerg biedt de gunstigste prognose.
Als u overweegt om een bichon-fris aan uw huishouden toe te voegen, bezoekt u waarschijnlijk een gerespecteerde fokker om hun huidige beschikbare nest pups te ontmoeten. De fokker vragen over de gezondheid van de ouders van het nest is aan te raden om het bewijs te verkrijgen dat ze geen hond hebben voortgebracht die een van de bovengenoemde problemen heeft. Dit zal helpen om een gezonde puppy te verzekeren die een gelukkige en speelse metgezel voor je familie zal worden.
