De meeste hondenbezitters hebben de ervaring gehad om thuis te komen om te ontdekken dat onze pups in het PIJNLIJKE ding zijn terechtgekomen dat we hebben getraind om ze niet aan te raken. Onze aanbiddelijke honden staan in de buurt en buigen zich boetvaardig alsof ze zich nog nooit zo vreselijk hebben gevoeld. Natuurlijk voelen we ons slecht, omdat we schuldig zijn aan hun expressie en houding, en we willen hen niet per se te hard straffen als ze zich al schuldig voelen. Ze weten duidelijk wat ze hebben gedaan en ze willen het goedmaken.
Maar de vraag is: voelen honden zich echt schuldig? Realiseren ze zich echt dat ze iets verkeerd hebben gedaan? Of leggen mensen onze eigen emoties aan hen op?
We hebben vrij duidelijk bewijs dat honden emoties voelen.
De wetenschap is het er vrijwel mee eens dat honden emoties voelen, omdat studies hondenhersenen hebben geanalyseerd om te zien dat ze chemische reacties hebben die op onze hersenen lijken. Hondenhersenen geven oxytocine vrij, het gelukkige hormoon, wanneer ze vreugde voelen, zoals het menselijk brein dat doet. Echter, hondenhersenen zijn meer het equivalent van een menselijk kind, dus het is onwaarschijnlijk dat honden emoties ontwikkelen die net zo complex zijn als onze emoties.
Emoties kunnen worden opgesplitst in twee categorieën - primair en secundair - op basis van hun complexiteit.
Primaire emoties zijn de minder complexe emoties zoals geluk en angst. Wetenschappers zijn er vrij zeker van dat ze hebben bewezen dat honden deze emoties voelen. Secundaire emoties zoals schuldgevoel, trots en jaloezie vereisen echter meer complexiteit, en wetenschappers weten niet zeker of er genoeg bewijs is dat honden deze emoties ervaren. Schuldgevoel is bijvoorbeeld een complexe emotie die van onze hond zou verlangen dat hij weet dat hij iets verkeerd heeft gedaan. Maar de 'schuldige blik' is waarschijnlijk meer een reactie op jou dan op hun misdaad.
Volgens een studie van 2009 door Alexandra Horowitz voor Gedragsprocessen, de schuldige blik van honden is een geleerde reactie op hun mensen, eerder dan een uitdrukking van schuld. In haar onderzoek liet Horowitz eigenaren proberen hun honden te houden van het eten van een gewenste soort traktatie toen ze de kamer verlieten. De studie bewaakte hoe de honden reageerden toen ze de traktaties aten of niet. Horowitz ontdekte dat het gedrag van de honden niet veranderde, of ze nu de traktaties aten of niet. Hun gedrag veranderde op basis van de reacties van hun mensen. Als hun mens hen uitschold, gedroeg de hond zich "schuldig".
Maar wat deze studies aantoonden, was dat de honden wisten of vermoedden dat hun gedrag hun eigenaar ontstemde, dus nemen ze de onderdanige "schuldige" houding als een manier om het goed te maken.
Want wie kan er nee zeggen tegen dat gezicht?
