Objectduurzaamheid - het idee dat een object dat nog steeds niet is bekeken, nog steeds bestaat - is een concept dat uitgebreid is bestudeerd in menselijke baby's en peuters. Vragen over de cognitieve capaciteiten van honden en hoe zij de wereld waarnemen hebben ertoe geleid dat wetenschappers het concept van objectduurzaamheid hebben bestudeerd omdat het specifiek betrekking heeft op honden.
Ontwikkeling van Object Permanence bij de mens
Het vermogen om te herkennen dat objecten die niet in het zicht zijn nog steeds aanwezig zijn, zijn iets dat kinderen op jonge leeftijd ontwikkelen. Hoewel onderzoekers discussiëren over de leeftijd waarop menselijke baby's eerst objectduurzaamheid ontwikkelen - merkte ontwikkelingspsycholoog Jean Piaget bijvoorbeeld op dat objectduurzaamheid negen maanden is ontwikkeld, terwijl onderzoekers zoals Renee Baillargeon denken dat het veel eerder aanwezig is, op 3 tot 4 maanden - het wordt beschouwd als een essentieel concept in de gezonde ontwikkeling van menselijke cognitie.
Object Permanence bij honden
Een studie uit 2009 aan de Universiteit van Kentucky geeft aan dat honden onder bepaalde omstandigheden tekenen van begrip van de permanentie vertonen. In de studie werden objecten verborgen onder emmers geplaatst op een verplaatsbare balk. Toen de straal 90 graden werd geroteerd, konden honden over het algemeen de locatie van het verborgen object correct identificeren, wat aangeeft dat ze begrepen dat het object nog steeds bestond, zelfs wanneer het verborgen was. Wanneer de straal echter 180 graden werd geroteerd, waren de honden niet in staat om het object met een snelheid hoger dan het toeval te lokaliseren. Volgens de onderzoekers is dit te wijten aan het feit dat de straal, die op zo'n manier is geroteerd, identiek leek en tegenstrijdige context-aanwijzingen voor de honden veroorzaakte. Het feit dat de honden slecht presteerden op de 180 graden conditie is effectief een controle voor de invloed van geur-aanwijzingen en sociale signalen; als de honden reageerden op geur of menselijke uitdrukkingen en gebaren, zouden ze even goed hebben gepresteerd in de 180 graden conditie.
Sociale storing
Hoewel studies aangeven dat honden objectduurzaamheid in veel taken kunnen begrijpen, kunnen menselijke sociale signalen hun vermogen om accuraat te presteren verstoren. Volgens de website van het Discover TV-kanaal hebben gedomesticeerde honden in de loop van de tijd geleerd om te reageren op menselijke expressies en gebaren. Bijvoorbeeld, als een hond naar een voorwerp kijkt zoals een bal wordt geplaatst onder een container en wordt aangemoedigd met oogcontact, gesproken woorden of gebaren om het meerdere keren op te halen - en dan toe te kijken terwijl de bal op een andere verstopplek wordt geplaatst - hij zal nog steeds proberen om het ongeveer 75 procent van de tijd op te halen van de oorspronkelijke locatie. Discover suggereerde dat als je de sociale signalen uit het experiment verwijdert, honden er niet in slagen om slechts 39 procent van de tijd naar de juiste locatie te gaan. Als mensen helemaal uit de situatie worden verwijderd, daalt het percentage mislukkingen nog steeds lager. In dit voorbeeld heeft de hond geleerd om te reageren op sociale signalen in plaats van op zijn eigen waarnemingen.
Je hond testen
Als je nieuwsgierig bent naar de vraag of je hond objectduurzaamheid begrijpt, biedt de BBC een eenvoudige test die je thuis kunt proberen. Hoewel deze test niet zo uitgebreid is als de bovengenoemde onderzoeken en nog steeds onderhevig is aan problemen met sociale interferentie, zal het u een ruw idee geven over hoe uw hond de wereld om hem heen waarneemt. Terwijl uw hond kijkt, plaatst u een favoriete ongeparfumeerde traktatie of speelgoed onder een ondoorzichtig blik of een container. Sta uw hond toe om met de container in wisselwerking te staan, zonder hem te spreken of aan te moedigen, en zijn reactie te observeren. Als uw hond de container kantelt of beweegt om het object binnen te krijgen, begrijpt hij waarschijnlijk de objectduurzaamheid op een basisniveau.
