De beste beslissing die ik ooit heb genomen, zonder twijfel, was het adopteren van een hond. Het is waarschijnlijk het beste wat ik met mijn leven heb gedaan. Dat gezegd hebbende, mijn (relatief korte) tijd als hondenbezitter is niet altijd soepel gevaren. Pistache is de eerste hond die ik ooit als volwassene heb gehad, en terwijl ik aan het werk was, ging ik er met een gezonde dosis naïviteit naar toe.
De eerste keer dat mijn hond naar mijn appartement kwam, werd ze door haar pleeggezin gebracht, waaronder een klein meisje van ongeveer 7 jaar oud. Toen het tijd was om te vertrekken, knielde het kleine meisje neer en omhelsde Pistachio (die toen Sophie heette) en zei haar vaarwel. Natuurlijk begon ik meteen te huilen. Ik knielde neer en vertelde tranen aan het kleine meisje "je kunt haar bezoeken wanneer je maar wilt!" Ze liep een beetje van me weg en zei met veel geduld: "We hebben veel honden." Dit was niet bij me opgekomen. Ik besloot om de komende drie dagen te blijven huilen.
De eerste nacht die mijn hond met me doorbracht, deed me de ware diepten van mijn eigen stompzinnigheid beseffen. Ik woonde in een studio-appartement, dus ik had niet de luxe van een slaapkamerdeur. Ik had echt en echt gedacht dat als ik een hondenbed naast mijn bed zou plaatsen, mijn nieuwe hond zou begrijpen dat hij daar rustig zou slapen, tot mijn wekker acht uur later afgaf. Op dat moment zouden we rustig opstaan en wat aangename praatjes over een continentaal ontbijt delen. Wat er feitelijk gebeurde, was dat ze meteen in mijn bed sprong en weigerde te vertrekken. Dit was niet bij me opgekomen. Ik besloot opnieuw te gaan huilen. Tot op heden heeft ze nog nooit in dat hondenbed geslapen.
Een foto geplaatst door Allegra (@allegraringo) op
De eerste keer dat mijn hond naar me gromde, gooide ik mezelf op mijn bed en snikte: "hoe kon je?" Ik wou dat ik kon doen alsof dit een grap was. Het is, beschamend, een waargebeurd verhaal. Ik had de dag ervoor met mijn vriendje gebroken en dit verraad - bovenop al het andere - was te veel om te verdragen.
Een foto geplaatst door Allegra (@allegraringo) op
Op het moment dat ik niet op de hoogte was van het bewaken van middelen, defensieve gedragingen, presteren honden soms rond dingen als voedsel of hun slaapplaatsen (lees: mijn bed). Hoewel uiterst irritant, is het bewaken van bronnen vrij gebruikelijk en kan worden opgelost met training. Het belangrijkste is dat het niet iets is dat u persoonlijk moet nemen. Dit kwam niet bij mij op. Ik huilde voor ongeveer zes maanden.
De eerste keer dat mijn hond de kat van mijn huidige vriend ontmoette, die later bij ons zou gaan wonen, achtervolgde ze hem door het hele appartement, niet begrijpend dat katten niet spelen zoals honden doen. De kat heeft nu een half jaar bij ons gewoond. Pistache begrijpt nog steeds niet waarom hij niet met haar zal spelen. Het maakt me elke dag aan het lachen.
Een foto geplaatst door Allegra (@allegraringo) op
Ik heb Pistache nu bijna vijf jaar gehad. Ik huil nog steeds veel. Honden zijn frustrerend en moeilijk. Soms blaffen ze drie uur naar niets. Soms nemen ze een hap koffiebonen mee die je hebt laten vallen voordat je ze kunt stoppen. Honden zullen je echt de stuipen op het lijf jagen door stomme dingen te eten, proberen je deur uit te rennen, rare rashes op hun nek te krijgen en blaffen naar een hoek van je kamer tot je overtuigd bent dat daar een geest is. Ze zijn niet altijd de slimste, of de beste gedroeg zich. Maar het hebben van een hond heeft me geleerd dat ik in staat ben om een wezen lief te hebben, ondanks zijn VEEL, VEEL, VEEL gebreken. (Ik hoop dat Pistachio dit leest.) Dit was niet bij me opgekomen. Ik ben blij dat ik het nu weet.
Een foto geplaatst door Allegra (@allegraringo) op
