Foto's door: cynoclub / Bigstock
Nieuw onderzoek heeft aangetoond wat hondenouders altijd al hebben geweten - onze honden weten hoe ze met ons kunnen praten door middel van blaffen en grommen.
Mijn hond is een diva. Wanneer ze wil dat je haar aait, komt ze regelrecht naar je toe, geeft een laag gemompel dat zegt: "Je weet wat ik wil," en wacht. Ik weet precies wat ze wil, en als een goed opgeleide mens, doe ik het! Het onderzoek van Eotvos Lorand University in Hongarije bevestigt het geloof dat honden inderdaad communiceren met hun mensen met behulp van specifieke geblaf en gegrom.
Gerelateerd: Audience Dog-programma helpt studenten overwinnen angst voor spreken in het openbaar
De studie liet 40 vrijwilligers luisteren naar verschillende grommen die werden opgenomen van 18 verschillende honden die verschillende dingen deden. De grommen waren van honden die hun voedsel bewaakten, touwtrekken speelden en tegenover een dreigende vreemdeling stonden.
De deelnemers waren in staat om correct te ontcijferen wat de grommonsters 63 procent van de tijd betekenden, wat te belangrijk is om gewoon toeval te zijn, zeggen de onderzoekers. Dr. Tamas Farago zei dat vrouwen bovendien beter waren dan mannen om te beslissen wat de grommen betekenden, vooral wanneer een hond bedreigend was.
De onderzoekers keken ook of specifieke gegrom meer herkenbaar was dan andere. De vrijwilligers konden 81 procent van de tijd het 'spel' grommen, maar minder in staat om de andere twee gegrom te herkennen, hoewel ze die nog steeds meer dan 50% van de tijd herkenden.
De studie maakte aantekeningen over de beschrijvingen van de grommen. Ze ontdekten dat wanneer honden aan het spelen waren, de geluiden korter en minder afgezonderd waren dan toen de honden bedreigd of agressief waren. De toonhoogtes van elke grom waren ook significant verschillend, noteerden de wetenschappers.
Gerelateerd: Onderzoek: Honden reageren op babypraat
Een deel van het onderzoek omvatte ook de waardering van vrijwilligers die gromden over hoe zij geloofden dat de honden agressie, angst, wanhoop, geluk en speelsheid als de descriptoren voelden. Naast het identificeren van gromsituaties, moesten de vrijwilligers ook grommen beoordelen op een glijdende schaal volgens vijf emotionele toestanden - agressie, angst, wanhoop, geluk en speelsheid. Ze geloven dat de context inspeelt op de manier waarop honden hun gegrom gebruiken, en concludeerde dat wanneer honden bewaakten of beschermden, ze eerlijk waren in hun toonhoogte en toon van grommen. Aan de andere kant produceerden ze grommen die verschilden in verschillende parameters, alsof ze de situaties 'voelden'.
Toch konden mensen begrijpen wat de hond bedoelde, zelfs met de variatie in toonhoogte en frequentie, en reageerden met de juiste reactie. Dus de volgende keer dat je hond zegt dat ze een buikje wil? Doe het. Omdat de wetenschap zegt dat je WEET dat dat is wat ze wil!
