De wetenschap zegt dat er een kleine manier is waarom mensen dichter bij onze hondmaatjes zouden kunnen zijn dan we ooit hadden verwacht. En het is misschien niet recht onder onze neus, maar het is dichtbij.
Een nieuwe studie gepubliceerd in het tijdschrift Psychophysiology suggereert dat een menselijke voorouder ooit oren had die zouden bewegen als reactie op eigenaardige geluiden, net zoals de oren van een hond dat vandaag doen!
Tegenwoordig hoor je iets raars (zoals, oh ik weet het niet, iemand die roept "IK BEN EEN HOND!" Of zoiets), zou je je hoofd kunnen draaien en zeggen: "Huh ??" Maar blijkbaar gaf 30 miljoen jaar geleden of neem, een pre-menselijke voorouder zou totaal kunnen reageren met een doglike oorwartel. De sleutel zit in de oorschelp oorspieren die wetenschappers 'rudimentair' vinden. Met andere woorden, ze hebben hun biologische doel overleefd en zijn vooral nutteloos - een beetje zoals de appendix.Wetenschappers maten de elektrische activiteit die in de pinnae werd geactiveerd toen proefpersonen interessante of intense geluiden hoorden. De resultaten geven aan dat deze spieren reageren door te spannen om de oren te bewegen, hoewel ze niet sterk genoeg zijn om de klus te klaren. Ach, de kleine jongens weten niet dat we ze geëvolueerd hebben! Beter de sportschool, pinnae!Wetenschappers noemen deze functie een 'cognitieve fossiel' en men denkt dat het effect meer dan 25 miljoen jaar oud is.
Onderzoekers zijn enthousiast om te zien welke lessen ze nog meer kunnen trekken uit het bestuderen van deze gehoorspieren. Misschien zullen we erachter komen of menselijke voorouders ook helemaal gek zijn op piepend speelgoed.
Uitgelichte afbeelding via The Straight Poop en Wikipedia h / t The Daily Mail
