Ga naar een ziekenhuis, bejaardentehuis of zelfs naar school en er is een goede kans dat je minstens één therapiehond kunt vinden * hun magie aan het werk. Deze werkhonden zijn alledaags geworden in de huidige maatschappij, maar het was nog niet zo lang geleden dat het idee van hen bijna de ruimte uit werd gelachen.
Het idee van therapiehonden werd voor het eerst geïntroduceerd in de jaren 1960 door kinderpsycholoog Boris Levinson. Tijdens een lezing die hij gaf tijdens een jaarlijkse psychologische conferentie, sprak Levinson over een doorbraak die hij had tijdens het werken met een kind-patiënt.Toen Levinson's hond, Jingles, in de kamer was voor de therapiesessies van het kind, merkte hij dat de sessies veel productiever waren.
Het verschil was zo merkbaar dat Levinson Jingles in andere therapiesessies voor kinderen bracht. Hij ontdekte al snel dat kinderen die moeite hadden met communiceren, zich veel meer op hun gemak voelden toen Jingles aanwezig was, vaak met echte pogingen tot een gesprek.
Levinson begon gegevens over deze gevallen te verzamelen, die de basis vormden van de krant die hij tijdens de psychologieconferentie toesprak. Helaas zag het publiek de verdienste van zijn werk niet zitten en werd hij geconfronteerd met vragen als "Welk percentage van uw therapiekosten betaalt u aan de hond?"Deze ongelukkige reactie van de psychologiegemeenschap zou de ontwikkeling van dier-geassisteerde therapie op zijn weg kunnen hebben gestopt, ware het niet dat een gerespecteerd individu het idee van achter het graf steunt (spookachtig, nietwaar?).Ten tijde van de lezing van Levinson waren verschillende nieuwe biografieën gepubliceerd over de vermaarde psycholoog Sigmund Freud, die vertalingen van talrijke brieven en tijdschriften omvatte. Deze nieuwe publicaties gaven de psychologiewereld meer inzicht in Freuds leven en werk, inclusief het feit dat hij zijn chow-chow, Jofi, vaak bij zich had tijdens psychotherapiesessies.In zijn tijdschriften legde Freud uit dat zijn oorspronkelijke doel om Jofi in de therapiekamer te brengen was om hem te kalmeren, maar hij merkte al snel een verschil in zijn patiënten op wanneer de hond aanwezig was. Met name kinderen en adolescenten waren meer bereid om openlijk te praten en over pijnlijke problemen toen Jofi in de kamer was.Het werd al snel duidelijk dat Levinson niet de enige was die de ervaringen die hij deelde op zijn slecht ontvangen lezing had. Freud zelf had de verschijnselen ervaren waarover Levinson decennia eerder sprak - een besef dat een nieuwe interesse in dier-geassisteerde therapie wekte. In 1969 ging Levinson verder met het schrijven van een boek met de titel "Pet-Oriented Child Psychotherapy", dat zijn positie als vader van dier-geassisteerde therapie verstevigde.H / t naar psychologie vandaag
*Het is belangrijk om onderscheid te maken tussen therapeutische honden en hulphonden. Het grootste is dat een hulphond meestal geen huisdier is; het is een dier dat een uitgebreide training heeft ondergaan om hulp te bieden ten behoeve van een persoon met een handicap of beperkingen. Diensthonden worden beschermd door de wet, waardoor ze het recht hebben om locaties te betreden waar andere dieren niet zijn toegestaan.
Een therapiehond, aan de andere kant, is getraind om comfort en affectie te bieden aan personen in de langdurige zorg, bejaardentehuizen, scholen en andere stressvolle situaties. Hun hoofddoel is om mensen contact te bieden met dieren, ongeacht of ze een handicap hebben. Therapiehonden zijn vaak het eigendom van hun handler, die het misschien eerst als huisdier beschouwt. Het is ook belangrijk op te merken dat therapiehonden niet dezelfde wettelijke rechten hebben als hulphonden.
