Notitie van de Auteur: Ik ben de trotse moeder van Walter, een grote, mooie mix van Duitse Herder. Voor alle 60 pond van zijn trouwe loyaliteit is hij echter een grote oude scaredy-kat. Als je Walter vraagt, zonder hem, zou ik heel duidelijk dood zijn, of op zijn minst ernstig gewond zijn door: een geparkeerde motor, een potvaren, een stapel vuilnis en / of een verlaten skateboard. Van alle waargenomen gevaren in Walter's alledaagse leven is echter het meest belachelijke (maar toch patriottische) dit standbeeld van Abraham Lincoln om de hoek van ons huis.
Walter vroeg me om deze brief te schrijven aan onze 16e president, deels omdat hij de tegenwerpige duimen ontbeert die nodig zijn om te schrijven, maar vooral omdat hij echt een nieuwe vriend wil.
Geachte heer … Lincoln, is het?
Blijven. Waar. U. Zijn. Ik meen het. Als ik niet eerder in Salmon Street was geweest, zou ik nu mijn poep verliezen. Letterlijk. Overal.
Je lijkt niet zoveel te bewegen. Je staat daar gewoon en dat is op zich al raar. Er zijn overal eekhoorns. Waarom ga je niet achter ze aan ?! En heb je nooit honger of een dutje nodig? Je lijkt een hele grote versie van mijn moeder te zijn. Ze eet en slaapt de hele tijd, net als ik. Daarom hou ik zoveel van haar.
Het is een beetje kwetsend dat je niet langskomt en hoi zegt. De meeste mensen hebben de gebruikelijke beleefdheid om me te vertellen hoe schattig ik ben. Maar u staat daar gewoon stil, als een bedreiging. Dus ik houd je in de gaten … en de lengte van één hondenpark tussen ons.
Ik moet mijn moeder beschermen. Ze is een kleine dame, vooral in vergelijking met jou, en ze heeft een leuk gezicht! Heb je zelfs een gezicht? Of is het leeg? Niet om een dood paard te slaan (er is trouwens ook een groot onbeweeglijk paard een paar blokken achter), maar kun je eten? Het maakt mij niet uit of je de leukste vent ter wereld bent - als je niet van eten houdt, vertrouw ik je niet.
Mijn moeder staat erop dat je een geweldige kerel bent. Het klinkt alsof je vrienden bent met Mr. Washington, de naam van mijn zesde favoriete park. En ken je een man genaamd Alexander Hamilton? Omdat mijn moeder veel over hem heeft gezongen en probeert kaarten te krijgen voor een show die hij blijkbaar doet? Als hij echter zoiets als jij is, is het waarschijnlijk heel saai.
Ondanks al mijn vragen, zorgen en, oke, angst, wil ik gewoon je vriend zijn. Ik kan begrijpen waarom je niet van je voetstuk bent geklommen om me gedag te zeggen. Ik denk dat ik het niet leuk zou vinden als vreemden bij mij thuis kwamen en in mijn gezicht blaften. (Hoewel ik nog steeds niet zeker weet of je een echt gezicht hebt.) Maar ik denk dat we vrienden kunnen zijn. Trouwens, mijn moeder lijkt je aardig te vinden en naar waarheid, kon ze een nieuw vriendje gebruiken. (Ik hield niet van haar oude - en hij at en sliep veel en had absoluut een gezicht.)
We leven niet te ver weg. Misschien zou je eens langs kunnen komen om jezelf voor te stellen. Ik beloof dat ik niet te veel blaf of nog meer vragen over je gezicht stel. Er is mij verteld dat beide erg onbeleefd zijn.
Je zet, meneer Lincoln.
Je nieuwe vriend (ik hoop), Walter
Dit is weer een BarkPost Stink Piece, elke week bijgewerkt!
