Olivia, een jong meisje uit Glasgow, was op een middag thuis met koorts. Ze sliep op de bank terwijl haar moeder in een andere kamer was. Plots begon de negen maanden oude Labrador, genaamd Baxter, te blaffen en grommen. Zoals de meeste pups, vertelde Baxter's menselijke (en Olivia's moeder), Amanda, de hond om te zwijgen. Maar het lab luisterde niet. Hij was vastbesloten om de aandacht van zijn moeder te trekken.
Toen Amanda de kamer binnenkwam om te zien wat er aan de hand was, zag ze dat haar dochter een aanval kreeg. Tot overmaat van ramp had het kleine meisje zich op haar buik gerold en stikte ze in haar eigen braaksel. Dankzij Baxter was Amanda meteen in staat om Olivia in een veilige positie te krijgen.
Als Baxter Amanda niet op de hoogte had gesteld van Olivia's aanval, zou het kleine meisje zich dood hebben gesmoord. Hij redde haar leven.
Olivia's aanval duurde zes minuten, de meeste aanvallen duurden 60 seconden, 90 seconden. Olivia bracht de nacht door in het ziekenhuis, maar haar ouders zeggen dat het goed gaat nu. Terwijl het kleine recupereert thuis, weigert Baxter om haar kant te verlaten en waakzaam te blijven om er zeker van te zijn dat zijn beste vriend veilig is.Het verhaal van Baxter en Olivia herinnert ons aan de diepe band die honden hebben met hun mensen. Ze zijn onbaatzuchtig in hun liefde voor ons en vastbesloten om ons altijd veilig te houden. Ze zorgen net zo goed voor ons als voor hen.
Het is duidelijk dat dit kleine lab en zijn kleine mens een band hebben die een leven lang zal duren. Hoge poten, Baxter!
