LET OP: Lettertekst via The Social Crat. Alle afbeeldingen via Jessica Trinh Photography.
Ik ben je hond en ik heb iets dat ik graag in je oor zou willen fluisteren.
Kijk nu naar me, terwijl je daar achter je computer zit. Zie je hoe mijn donkerbruine ogen naar de jouwe kijken? Ze zijn nu enigszins bewolkt. Dat komt met de leeftijd. De grijze haren beginnen mijn zachte snuit te laten rinkelen. Je lacht naar me; Ik zie liefde in je ogen. Wat zie je in de mijne? Zie je een geest? Een innerlijke ziel, die van je houdt als geen ander kan in de wereld? Een geest die alle overtredingen van eerder verkeerd doen zou vergeven voor slechts een eenvoudig moment van uw tijd? Dat is alles wat ik vraag. Om te vertragen, zelfs als ik een paar minuten bij me ben.
Zoveel keren ben je bedroefd geweest door de woorden die je op dat scherm las, van andere van mijn soort, voorbijgaand. Soms sterven we jong en oh zo snel, soms zo plotseling dat het je hart uit je keel haalt. Soms verouderen we zo langzaam voor je ogen dat je het misschien zelfs helemaal niet meer weet tot het einde, wanneer we je aankijken met grijze muzzles en staarwitte ogen. Toch is de liefde er altijd, zelfs wanneer we die lange slaap moeten nemen, om vrij te rennen in een ver land. Ik ben hier misschien niet morgen; Ik ben misschien niet hier volgende week. Op een dag zul je het water uit je ogen laten vallen, dat mensen hebben wanneer diep verdriet hun ziel vult, en je zult boos op jezelf zijn dat je niet slechts "nog een dag" bij me had.
Omdat ik zo van je hou, raakt je verdriet mijn geest aan en treurt mij. We hebben NU samen. Dus kom, ga naast me zitten op de vloer en kijk diep in mijn ogen. Wat zie je? Als je hard en diep genoeg kijkt, zullen we praten, jij en ik, van hart tot hart. Kom naar me toe niet als "alfa" of als "trainer" of zelfs "mama of papa", kom naar me als een levende ziel en streel mijn vacht en laat ons diep in elkaars ogen kijken en praten. Ik kan je misschien iets vertellen over het plezier van het achtervolgen van een tennisbal, of ik kan je iets diepgaands vertellen over mezelf, of zelfs het leven in het algemeen.
Je hebt besloten me in je leven te hebben omdat je wilde dat een ziel zulke dingen met iemand zou delen die heel anders is dan jij. En hier ben ik. Ik ben een hond, maar ik leef. Ik voel emotie, ik voel fysieke zintuigen, en ik kan genieten van de verschillen van onze geesten en zielen. Ik zie jou niet als een "hond op twee poten" - ik weet wat je bent. Je bent een mens, in al je eigenzinnigheid, en ik hou nog steeds van je.
Kom nu bij mij zitten, op de vloer. Betreed mijn wereld en laat de tijd langzamer worden als je het maar 15 minuten volhoudt. Kijk diep in mijn ogen en fluister in mijn oren. Spreek met je hart, met je vreugde en ik zal je ware zelf kennen. We hebben misschien geen morgen, en het leven is oh zo kort.
Liefde,
Jouw hond h / t The Social Crat
