Notitie: BarkPost heeft - van tijd tot tijd - e-mails, opmerkingen en Facebook-berichten ontvangen waarin we werden verzocht niet schrijf tragische of ruige (kale?) hondenverhalen, dus we vonden dat het nodig was om te reageren.
Ik begrijp waarom mensen geen droevige verhalen willen lezen over de ongelukkige dingen die honden overkomen. Over schuilplaatsen die platbranden. Over dierenmishandeling en verwaarlozing en verwaarlozing. Over hondengevechten, hondenslachting, aashonden en dergelijke. Kanker! Bucketlijsten! Einde-zorg! Sarah McLachlan! De lijst gaat maar door.
Vertrouw me, ik snap het allemaal. Soms zijn verhalen te droevig voor mij om in hun geheel te lezen. Soms ben ik op het werk of in de trein of bij de dodgeball-game van mijn neef wanneer ik een hondenartikel tegenkom en de tranen beginnen te stromen. Die tranen maken het mij niet uit dat ik in het openbaar ben. Het maakt ze niet uit dat een volwassen man zijn ogen voor de ogen van anderen uitjaagt - zonder duidelijke reden, wat hen betreft, gaat het niet vervelend. Ze doen gewoon wat ze doen. En ik gewoon do wat ik kan om mezelf ervan te weerhouden te piepen als een soort hybride mens-varken.
Sterker nog, ik word zo nu en dan zo emotioneel over honden - over alle trieste dingen, maar ook over een aantal van de goede dingen - dat ik me afvraag hoe het leven zou zijn als ik volledig emotieloos zou zijn. Ik heb een half grapje tegen mijn vrouw gezegd dat ik wou dat ik een sociopaat werd geboren … maar, weet je, de goede soort sociopaat die is grootgebracht om goede dingen te doen (soort van zoals Rechts maar om honden te helpen in plaats van seriemoordenaars te vermoorden).
Ik zal niet tegen je liegen - BarkPost is een website die van het verkeer gedijt. We leven en sterven door de unieke paginaweergave. Als de redacteur van de BarkGood-branche, is een deel van mijn werk het ophalen van verhalen die door zoveel mogelijk mensen worden gezien.
Maar tegelijkertijd had ik deze baan niet gewild als ik niet echt geloofde dat wat we publiceerden ten dienste stond van het goede. Dierenwelzijn is erg belangrijk voor iedereen BarkPost. Velen van ons adopteren honden, sommigen van ons koesteren of hebben verzorgd, en we ondersteunen allemaal reddingsorganisaties tot op zekere hoogte.
Dus wanneer we een verhaal publiceren over het feit dat een Pit Bull de stad is uitgegooid, ondanks dat het een goede, toegewijde familiehond is, doen we dat omdat we het bewustzijn willen verhogen over het vooroordeel waarmee deze honden elke dag worden geconfronteerd - van de media, van bepaalde dierenrechten 'organisaties, van de overheid, enzovoort.
Wanneer we schrijven over Fospice (hospice voor honden), doen we het omdat we de fantastische mensen achter Foster Dogs NYC op alle mogelijke manieren willen helpen. We willen zoveel mogelijk ogen op dat artikel richten - ja, voor verkeer, maar ook omdat meer ogen meer donaties, meer vrijwilligers, meer mensen die bereid kunnen zijn om te koesteren, en op het einde meer oudere honden wiens leven kan worden gered, betekenen. De laatste keer dat we dit artikel deelden, kreeg Foster Dogs NYC $ 1.200 dollar voor hun Fospice GoFundMe en konden ze hun fondsenwervingsdoel aanzienlijk verhogen. (Ter informatie: ze zijn minder dan $ 300 verwijderd van hun huidige doel, voor het geval je wilt chippen.)
Max (hierboven) is opgeslagen met de hulp van Fospice-fondsen.
Wanneer we schrijven over depressieve mensen en hoe honden hen kunnen helpen - zoals het geval was met Julie Barton, auteur van het boek Hondengeneeskunde - we doen het zodat onze lezers met soortgelijke ervaringen kunnen weten dat ze niet alleen zijn in hun pijn, en dat ze niet alleen zijn omdat ze gered zijn door hun hondengenoot. Dit is iets wat Julie ons schreef nadat we haar boek hadden beoordeeld:
Ontzettend bedankt. Ik heb de honderden Facebook-berichten gelezen - en ik ben gewoon overweldigd door geluk. Ik huil eigenlijk. Er zijn al meer dan 3000 likes en 600 shares geweest en honderden mensen schrijven hun verhalen in de comments-sectie - elk is een versie van mijn verhaal. Ik geloof nu echt: ik ben niet de enige. Ik was nooit alleen. Zoveel mensen voelen dit. Zoveel mensen doorlopen tijden waar ze 's morgens opstaan, alleen omdat hun hond ze nodig heeft. Honden doen dat, zoveel voor ons. Bedankt voor het plaatsen van dit stuk. Bedankt voor het lezen van het boek. Bedankt dat je deel uitmaakt van BarkPost en zo'n geweldige lezersgroep!
En wanneer we verhalen publiceren over trieste, eenzame asielhonden die wanhopig hun huizen nodig hebben, doen we dat omdat we dat doen wanhopig wil dat die honden huizen vinden. Neem bijvoorbeeld Poly de blinde Pit Bull. We deelden haar verhaal wanneer niemand haar wilde, zelfs geen redding.Een dag later ontvingen we een e-mail van een medewerker van het asiel dat zei dat het artikel heel veel interesse in Poly had gegenereerd en dat ze het daarom de volgende maandag naar Forever Home Pet Rescue zouden overbrengen. Nu leeft Poly de rest van haar dagen met een gezin dat van haar houdt en voor haar zorgt.
Ik wil niet dat we dit allemaal opbouwen. Het werk dat we doen, begint niet eens te vergelijken met dat van de mannen en vrouwen in de loopgraven - reddingswerkers, vrijwilligers, pleitbezorgers voor verandering, enzovoort - die honden elke dag helpen en er nooit iets voor terug vragen. Maar zolang die mensen daar zijn die het leven van deze dieren redden en verbeteren, gaan we er verhalen over schrijven BarkPost. Over het beëindigen van puppy-molens. Over honden afketsen. Over het beëindigen van ras-specifieke wetgeving. Over de goede hondendingen, de droevige hondendingen en de tussendoortjes.
Want uiteindelijk, als onze verhalen honden in nood kunnen helpen - zelfs op de kleinste manieren - is het de moeite waard geweest om ze onuitgegeven te hebben. Ja, zelfs als ze me veranderen in een piepende mens-varken hybride in het midden van de spitsdienst op de R-trein. Heb ik al gezegd dat huilen mijn minst favoriete lichamelijke functie is?
Uitgelichte afbeelding via iStock
