Bronwen Dickey heeft een opmerkelijk boek geschreven over Pit Bulls en de mensen die van hen houden - en de mensen die echt, echt niet - dat je zo snel mogelijk moet lezen.
Zo snel als je kunt is 10 mei - dat is de lanceringsdatum voor Pit Bull: The Battle over a American Icoon.
Pit Bullis prachtig geschreven en beantwoordt vragen die je mogelijk voor altijd over deze honden hebt gehad - zoals wat maakt ze anders? En waarom hebben deze honden een moeilijke reputatie?
Het komt ook in delen van de geschiedenis, gemeenschap en beleidskwesties die je misschien niet eens hebt gerealiseerd dat je nodig hebt om te weten, maar zal zo blij zijn om te leren over.
Dickey biedt ook ondersteuningshulpmiddelen die nuttig zijn voor mensen die proberen goed te doen door deze honden - en die vooral proberen goed te doen door gemeenschappen van mensen en honden samen.
Echt, dit boek is uitstekend. Als je van honden houdt, zou je het moeten lezen. (Als je niet van honden houdt, weten we niet zeker waarom je op bezoek bentBarkPost - maar bedankt voor je komst! We gaan verder en adviseren u ook een kopie te beveiligen.)
We hebben Dickey via e-mail vooraf geïnformeerd Pit Bull'S release - 10 mei, voor het geval je het vergeten bent - om haar brein een beetje meer te kiezen over onze vrienden met een blokkerend hoofd en hun gecompliceerde plek in de samenleving.
Dit zou een eenvoudige vraag moeten zijn, en toch is het niet: Wat is een Pit Bull?
Zoals ik in het boek zei, als je honderd verschillende mensen vraagt, krijg je honderd verschillende antwoorden.
Toegewijde fans van de raszuivere Amerikaanse Pitbull Terriër geven er de voorkeur aan dat de term "Pit Bull" alleen op hun honden wordt toegepast, en voor een korte tijd in de 19e eeuw was het, maar helaas voor hen groeide en veranderde het label in de 20e eeuw veel.
Deze honden kunnen een van die vier rassen in hun genetisch erfgoed hebben, maar ze ook niet. Daarnaast zijn tal van andere stamboekrassen (zoals de Boxer) nauw verwant aan de Pit Bull-rassen en zijn vaak visueel vergelijkbaar.
De wetenschap van de hondengenetica is zo'n ingewikkelde discipline.
Ben je uit het melden en schrijven van dit boek gekomen om anders over Pit Bulls te denken, of iets anders?
Bijna elke veronderstelling die ik had was verdreven, of op zijn minst op een gegeven moment uitgedaagd. Elk aspect van het verhaal van Pit Bulls in Amerika (de geschiedenis, de wetenschap, de cultuur) had meer lagen dan ik ooit had gedacht, vooral toen ik me verdiepte in gemeenschappelijke overtuigingen over wie de gemiddelde eigenaar van de Pit Bull is en wat hem of haar motiveert.
Er was veel vijandigheid in ras en klasse in die stereotypen die een veel grotere kloof vertoonden dan ik dacht dat er was. Ik begon het boek omdat ik dacht dat ik over honden aan het schrijven was, terwijl ik in werkelijkheid over mensen schreef.
U zei dat u in dit onderzoek bent gegaan om een aantal vragen te beantwoorden: hoe zijn we hier terechtgekomen? Hoe werd één type huishond zo'n bliksemafleider voor angst en haat?
Heb je een antwoord?
De goedbedoelde (en noodzakelijke) poging om het hondengevecht in de jaren zeventig te ondermijnen, spinde in een tijd van aanzienlijke sociale onrust tot een uit de hand gelopen media.
De hype over de honden maakte ze vervolgens populair bij veel mensen die al gevaarlijke dieren opzochten, en dat al jaren deden.
Het ene ding werd op het andere gebouwd totdat het hele ding een gigantische self-fulfilling prophecy werd, en alle normale families die een normaal leven leiden met hun normale Pit Bulls raakten verstrikt in de storm.
Het lijkt alsof iedereen van dit boek houdt, om een goede reden - behalve de anti-Pit Bull-community. Kun je me vertellen hoe het is geweest om op deze opvallende manier op hun radar te zijn?
Bedankt dat je zegt dat iedereen het leuk vindt, maar oei, dat is absoluut niet waar!
Het anti-Pit Bull-contingent besteedt veel meer tijd aan het nadenken over mij dan dat ik eraan denk, dat is zeker. Een van de dingen die ik tijdens het onderzoeken van het boek wel waardeerde, was echter hoeveel emotionele pijn veel van deze mensen hebben.
Hoewel ik denk dat wetgeving op basis van ras verschrikkelijk beleid is en dat we ons moeten concentreren op ras als de enige belangrijke factor in hondengedrag, vind ik ook dat roekeloze eigenaren die toestaan dat hun honden anderen verwonden, veel meer verantwoordelijk moeten worden gehouden.
Wat betreft specifieke pesterijen, het blijkt dat het oude gezegde 'alle publiciteit is goede publiciteit' waar is.Een aanzienlijk aantal vreemden en mediakanalen hebben contact met me opgenomen en gezegd: 'Ik ben niet eens geïnteresseerd in honden, maar ik heb meerdere exemplaren van je boek gekocht omdat ik iemand iets wreeds over jou online heb zien zeggen en ik vind dat soort gedrag niet leuk, "Of" We willen dit boek coveren omdat het wordt aangevallen door demonstranten, "enz.
Als iemand een civiele discussie over de feiten wil hebben, dan verwelkom ik onenigheid en debat volledig, zoals elke schrijver zou moeten doen. We hebben allemaal iets om van elkaar te leren, en we zouden bereid moeten zijn om te luisteren en met verschillende ideeën bezig te zijn. Maar er is niets productiefs aan persoonlijke aanvallen. Mensen die hen in dienst nemen, brengen zichzelf gemakkelijk in diskrediet.
Ik veronderstel dat dit een spoiler is, maar je sluit het boek af met in feite het standpunt dat het beter is om zich meer te richten op honden, of zelfs beter dan dat, op gemeenschappen van mensen en honden, en minder op Pit Bulls als een specifieke categorie.
Wat zijn de beste manieren om dat te doen? Hoe kunnen we de wereld beter maken voor ons allemaal, zodat meer honden, waaronder Pits, veilig en gelukkig in liefdevolle huizen wonen?
Ik geloof echt dat het beste wat we kunnen doen om het leven van Amerikaanse dieren te verbeteren, is vechten voor veilige, humane, rechtvaardige en meedogende gemeenschappen voor alle Amerikaanse mensen.
In buurten waar bewoners zich 's nachts veilig voelen, heb je bijvoorbeeld geen bloeiende markt voor onstabiele waakhonden. Een onderzoek naar wreedheidklachten in Philadelphia concludeerde dat gevallen van hondengevechten verband hielden met het aantal verlaten en veroordeelde gebouwen. Dat zegt ons dat dit sociale problemen zijn die vele lagen hebben.
Toch zijn er duizenden Amerikanen die in postcodes leven zonder een supermarkt die hondenvoer of riemen verkoopt, laat staan een dierenartskliniek. Ze houden net zoveel van hun dieren als iemand die op Park Avenue woont, ze hebben gewoon geen toegang tot dezelfde bronnen.
Als ik alles wat ik tot één idee geleerd heb, zou kunnen koken, zou het zijn dat dierenwelzijn en menselijk welzijn onlosmakelijk met elkaar verweven zijn, en je kunt dieren niet helpen zonder geïnvesteerd te worden in wat er met hun mensen gebeurt.
Wat vindt je eigen hond van je boek?
Ik heb een asielhond die wel of geen Pit Bull is (knipoog, knipoog), en ik ben er vrij zeker van dat ze zich enorm verveelt door al dit werk dat ik doe.
Als het geen wandelingen, pindakaas of lepelwerk betreft, is ze niet geïnteresseerd. Gelukkig voor ons beiden, heb ik geleerd hoe ik haar moet lepelen en tegelijkertijd kan typen. Ik doe het nu meteen!
Dit interview is aangepast voor de duur. Uitgelichte afbeelding via Humane Society of Utah / Guinnevere Shuster
