Een alarm op mijn telefoon herinnert me drie keer per dag om te pauzeren en een bewuste adem te halen. Ik noem het mijn "Awakening Alarm" en soms sluit ik het af zonder te pauzeren en ga ik meteen terug naar mijn Instagram-feed, of denk ik nergens pizza, of maak ik me obsessief zorgen over werk. In deze drukke, insta-bevrediging en uiterlijk geobsedeerde samenleving, is het moeilijk genoeg om je bewustzijn van het huidige moment te vertragen en te verdiepen. Maar het is nog uitdagender wanneer het huidige moment een niveau van pijn en lijden met zich meebrengt die je je wanhopig niet wilt voelen.
Op de middelbare school, toen mijn vader zichzelf dood begon te drinken en ons gezin uit elkaar viel, verlangde ik naar verlichting van het verdriet en de angst dat iedereen die ooit van een verslaafde heeft gehouden, maar al te goed weet. Ik verlangde naar een lucide, doelbewuste staat - om mijn hart en mijn verstand af te wenden.
Ik ontdekte boulimie.
Meestal rond middernacht werd ik hongerig op een manier die het fysieke te boven ging. Ik sloop de keuken in en nam een hap van een mueslireep en daarna nog een hap en dan nog een. Al snel waren mijn tanden hard aan het knarsen op snoep en chips en koekjes, al het voedsel dat ik overdag niet zou dromen aan te raken. Met de sensatie van voedsel dat langs mijn keel gleed, mijn mond voortdurend in beweging, mijn buik steeds voller en strakker bij de seconde, vergat ik al snel mijn dronken vader en slechte wiskundegraad en de jongen die ik leuk vond en die me niet leuk vond. Ik zou snel vergeten dat ik een zorg in de wereld had. Mijn handen waren meestal bedekt met pindakaas of de koude pastasalade waar ik mijn vingers in graaide. Er was geen tijd voor vorken of borden of drankjes tussen beten. Er was alleen maar de wens om te tanken, onmiddellijk gevolgd door een dringende behoefte om leeg te raken.
Wat aan de buitenkant leek om een destructieve methode te zijn om af te vallen, was in feite een aanhoudende poging om te ontsnappen aan mijn interne realiteit, de gedachten en emoties die te groot leken te zijn om te hanteren. Herstel zou minder een kwestie zijn van het helen van mijn relatie met voedsel, en meer over het helen van mijn relatie met het huidige moment.
Blijkt dat mijn vader en ik niet zo anders waren. Pa verdronk zijn pijn in zeeën van wodka en ontkenning, terwijl ik mijn vingers in mijn keel stak en helemaal tot mijn hart reikte, in een poging het eruit te rukken. We probeerden allebei te ontsnappen aan ons lijden en onze kwetsbaarheid te verbergen. We stierven in kleine horten en stoten keer op keer, proberend niet te voelen.
Kort na de ontwenningskuur kreeg ik een baan bij dakloze dieren in de San Diego Humane Society. Het was daar, in kleine hoeveelheden, dat ik plaats begon te maken in mijn hart, in plaats van in mijn maag, voor het ongemakkelijke. Wanneer ik me angstig of depressief of overweldigd voelde, vond ik een grote hond, meestal een kuilbull die geloofde dat ze een schoothondje was, en ik hield haar omvangrijke lichaam vast als een anker terwijl golven van emotie door me heen gingen. Toen elk molecuul van mijn wezen wilde verdoven en wegrennen, zou ze me helpen voelen en blijven. Met een niet-veroordelende aanwezigheid, een wezen dat geen andere manier van zijn kende dan in het hier en nu, kon ik mijn methoden van zelfbescherming laten varen en mijn tere, echte, kwetsbare zelf laten zien.
InDe gaven van imperfectie, Brené Brown beschrijft hoe in zijn vroegste vorm het woord "moed" niet werd geassocieerd met heldendom of uiterlijke kracht, maar met innerlijke waarheid en kwetsbaarheid. Het is afgeleid van het Latijnse woord "cor", en oorspronkelijk bedoeld: "Iemands geest spreken door iemands hart te vertellen."
Naar mijn mening is dit wat asielhonden doen. Met de taal van hun lichaam vertellen ze hun hele hart. Als een hond alleen gelaten wil worden, houdt ze afstand. Als ze bang is, beeft ze en stopt ze haar staart. Als ze liefde wil, duwt ze haar neus door de tralies en reikt ernaar. Ze springt in je schoot. Ze begroet je met een enthousiasme dat lijkt alsof het niet hoort in zo'n donkere, kale plaats.
Een paar jaar geleden ontmoette ik een tien maanden oude brindle Pit Bull met de naam Sunny, terwijl hij vrijwilligerswerk deed in een vervallen dierenasiel in Los Angeles. Ze werd als puppy misbruikt en verwaarloosd. In de laatste kennel in de achterhoek van het asiel was ze zo mager dat zelfs haar schaduw er benig uitzag. Haar staart werd op verschillende plaatsen doorgesneden en gebroken, alsof iemand er een hamer op had gepakt.
Telkens als ik haar benaderde, jammerde ze van blijdschap en duwde ze haar snuit door de verroeste tralies. Haar ogen waren zo intens expressief, gevuld met goud en bruine tinten. Ze keek vaak op de rand van het woord, om iets droevigs maar waars te zeggen. Ik knielde voor haar neer en reikte naar binnen door de tralies om haar flanken te krassen, haar natte neus te kussen, haar te vertellen dat het goed zou komen. Ze zou haar lichaam met gretigheid naar voren buigen, haar hoofd draaien om omhoog te kijken in mijn ogen, in het zonlicht turen.
In deze verlaten omgeving gedroegen veel honden zich als ik gevangen zat in een kooi - ze verslechterden mentaal en fysiek. Maar Sunny nam eigenlijk stappen naar genezing. Ze overwon haar angst voor haar spiegelbeeld in haar kom en hydrateerde in de hete zomerzon. Ze begon opnieuw te eten en nam haar eerste hap van brokken uit de palm van mijn hand. En in plaats van bang te zijn voor mensen of ons allemaal op te geven, bleef Sunny verbonden.
Uiteindelijk heeft het vermogen om echt en kwetsbaar te zijn haar leven gered.
Ik denk dat het ook de mijne redt.
Mijn herstel, van depressie en boulimia, is gebouwd op mijn vermogen om te erkennen wat ik voel op dit moment (in plaats van er vandoor te gaan). Mijn methoden van zelfbescherming loslaten en om hulp vragen. Om het "dappere" gezicht te laten vallen en mijn echte aan te trekken. Om iemand het eerlijke antwoord te geven als ze vragen hoe het met me gaat.
Om meer als een schuilplaatshond te zijn, en vertel heel mijn hart. Zelfs als het pijn doet.
© 2016 Shannon Kopp, auteur van Pond voor pond
Auteur Bio Shannon Kopp, auteur vanPond voor pond, is een schrijver, overlevende van eetstoornissen en pleitbezorger van dierenwelzijn. Ze heeft gewerkt en vrijwilligerswerk gedaan in verschillende dierenasielen in San Diego en Los Angeles, waar opvanghonden haar hielpen om een gezondere en aangenamere manier van leven te ontdekken. Haar missie is om elke opvanghond te helpen een liefdevol huis te vinden en om het bewustzijn over eetstoornissen en dierenwelzijnsproblemen te vergroten.
Ga voor meer informatie naar haar website www.shannonkopp.com
Uitgelichte afbeelding via Shannon Kopp
