Ik ben altijd extreem zelfbewust geweest over mijn lichaam. Constant gebombardeerd worden met beelden van perfectie door de media plus het feit dat ik absoluut niet aan de conventionele schoonheidsnormen beantwoordde, was regelrecht demoraliserend. Tot voor kort was er echt nooit een moment dat voorbijging zonder dat ik zelfkritiek had op mezelf.
Pas toen ik mijn eigen hond kreeg, begon de stem in mijn hoofd vriendelijk voor mij te zijn.
Hier zijn 8 manieren waarop mijn hond, Benji mij heeft gebracht tot waar ik nu ben:
1. Hij is niet bang om er uit te zien als een dwaze dwaas.
Als mensen zijn we zo druk bezig ons zorgen te maken over hoe mensen ons waarnemen, dat we vergeten te ontspannen en gewoon onze ware, goofy, dwaze zelf zijn. Kijken hoe Benji gek wordt en los laat, heeft me geholpen hetzelfde te doen.
Een foto geplaatst door Sir Benjamin Barkington (@thedoginabag) op
2. Hij lijkt vrij freakin 'comfortabel in de huid waarin hij zich bevindt, dus waarom zou ik niet?
Ik was het meest zelfbewust toen ik door een straat liep. Ik voelde onzichtbare ogen kijken en mijn bewegingen beoordelen, maar wandelen met mijn hond heeft me uit mijn eigen hoofd geholpen. In plaats van onbeholpenheid uit te stralen, voel ik me meer op mijn gemak bij mezelf en de wereld.
Een foto geplaatst door Sir Benjamin Barkington (@thedoginabag) op
3. Hij houdt van me als ik gekleed ben naar de negens … En als ik in mijn PJ's zit in mijn hot-rommeligste.
Als ik het minst vertrouwen heb en als ik mijn grootste vertrouwen heb, dan heb ik Benji's onwrikbare steun. Waarom zou mijn vertrouwen afhangen van wat ik op dit moment draag?
Een foto geplaatst door Tasmai Uppin (@madmultiplied) op
4. Hij is 100% immuun voor schelden, pesten, body-shaming.
Ja, je kunt zeggen dat hij een hond is die de haatdragende dingen die mensen zeggen waarschijnlijk niet begrijpt. Maar de houding die hij 24/7 belichaamt, is die van liefde, zoetheid en algehele IDGAFness. Haters kunnen haten. Hij blijft gewoon doorgaan.
Een foto geplaatst door Sir Benjamin Barkington (@thedoginabag) op
5. Hij herinnert me er keer op keer aan dat perfectie slechts een illusie is en dat iedereen perfect is op zijn eigen unieke manieren.
Soms loopt hij tegen glas aan, soms scheet hij, soms probeert hij met zijn repertoire van trucs te pronken dat hij plat op zijn gezicht valt. Ik ben daar geweest. Het enige verschil is dat ik wegga van schaamte, hij staat gewoon op en begint helemaal opnieuw. Als ik dat opneem, zeg ik nooit dat de houding van de dobbelsteen ervoor heeft gezorgd dat ik beter ben in mijn werk en meer open sta voor de mensen van wie ik houd.
Een foto geplaatst door Tasmai Uppin (@madmultiplied) op
6. Zorgen voor Benji heeft me geleerd voor mezelf te zorgen.
Onthouden om het lichaam van een ander levend wezen te voeden heeft me geholpen beter te zijn met wat ik eet. En net zoals hij zijn tweemaandelijkse verwen sessie krijgt, doe ik dat ook. Ik heb geleerd om trots te zijn op dit orgaan dat me helpt plaatsen te vinden, mijn werk goed te doen en in feite een productief, bijdragend lid van de samenleving te zijn.
Een foto geplaatst door Sir Benjamin Barkington (@thedoginabag) op
7. Hij schaamt zich niet om van zichzelf te houden.
Hij is zelfverzekerd, sterk en waanzinnig comfortabel met zichzelf zijn. Wanneer hij in de spiegel kijkt wordt hij niet afgeschrikt door wat hij ziet. In plaats daarvan gebruikt hij het als positieve versterking en wanneer hij wegstuurt, is het alsof hij denkt: "Ik ben eigenlijk best cool." Iets wat ik ben gaan doen.
Een foto geplaatst door Sir Benjamin Barkington (@thedoginabag) op
8. Vergeet Bruno Mars, wanneer mijn hond me aankijkt met die: "Je bent geweldig, precies zoals je bent", ogen, smelt ik.
Telkens wanneer hij met zijn grote bruine ogen naar me kijkt, herinnert hij me eraan om met vriendelijke, zorgzame, zachte ogen naar mezelf te kijken. Immers, als ik mezelf niet zo zie, waarom zou de rest van de wereld dan?
