Een dag in het leven van een Alaskan Dog Musher

2024 Auteur: Ruth Jocelyn Flynn | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-01-11 19:26

Opmerking: Alle foto's in dit bericht zijn afkomstig van Teresa en Chris.

Een paar jaar geleden, Minnesota inboorlingen Teresa en Chris verhuisde meer dan 3.000 mijl in het hele land naar Healy, Alaska. Healy's vrij beroemde buurman is Denali National Park, waar Mount McKinley is gehuisvest, de hoogste berg van Noord-Amerika en zes miljoen hectare wildernis.

De stad is de thuisbasis van ongeveer 1.100 mensen, met verenigingen (en banen) gelijkmatig verdeeld tussen het park en de kolenmijn. Het grenst ook aan beschermd natuurgebied en staat. Niet verwonderlijk, favoriete bezigheden van bewoners zijn vallen, jagen, lef en honden mushing.

Alaska is nogal berucht om zijn brute winters. Op de vraag hoe zij overleeft, is het advies van Teresa om 'warme handschoenen, een warme muts en warme laarzen' te dragen. Sledehondknuffels helpen waarschijnlijk ook.

Maar voor haar is het poolgebied haar favoriete klimaat. Ze heeft zelfs vrede gesloten met de korte winterdagen. "De duisternis hindert mij niet; er is eigenlijk licht, alleen een heel ander soort. De zon komt misschien een tijdje niet, maar de sterren zijn helderder, de maan is stralend en de zonsopkomsten en zonsondergangen duren uren en uren. "

Teresa is de marketing- en verkoopcoördinator van Camp Denali North Face Lodge, gelegen in het hart van het park. De onderstaande foto is eigenlijk het uitzicht vanuit haar kantoor. In de zomer werkt Chris voor de National Park Service; in de winter werkt hij met zijn roedel sledehonden, vaak met vracht of begeleide tochten.

Chris is al 10 jaar een musher. Hij heeft honden gerund op plaatsen die de meeste mensen alleen via foto's zien - de Noordwestpassage, de geografische noordpool, Noordoost-Groenland en Svalbard, Noorwegen. Healy bood niet alleen het perfecte klimaat voor het fokken van sledehonden, maar ook een gemeenschap van collega-mushers.

Op de hondenstal van Chris en Teresa wonen momenteel 15 honden, twee met pensioen. Chris beschrijft hun rassen als een "mengeling van Canadese Inuit, Polar Husky en een klein beetje dorpshond." De tuin is smal, wat "een betere groepsdynamiek mogelijk maakt. Elke vier honden in de tuin kunnen elkaar op elk moment aanraken, spelen en met elkaar worstelen. Dit betekent dat elk drama in het laagseizoen kan worden uitgewerkt. Het zorgt ook voor een handschoen van hondenknuffels bij het uitvoeren van klusjes. "

Voor honden die in het peloton worden geboren, wordt hun eerste jaar doorgebracht met loslopen in de tuin, vertrouwd raken met de hiërarchie van het pakket en gewoon de kans krijgen om te spelen zoals elke puppy zou moeten doen. Rond negen maanden beginnen ze met wat licht werk. Omdat de honden zijn gebouwd voor arctisch weer, neemt hun activiteitsniveau tijdens de warmere maanden aanzienlijk af. Hun calorie-inname wordt gehalveerd om hun gewicht te behouden, ze worden constant geborsteld en werken aan ontketende runs.

Wintertraining is wanneer de honden schijnen. De eerste run vindt plaats midden september, wanneer de temperaturen teruggaan tot halverwege de jaren '30. Vroege runs zijn kort, met een focus op commando's en discipline, in plaats van afstand. Naarmate de training vordert, schakelt de focus naar uithoudingsvermogen door gewicht toe te voegen aan de slee en mijlen op het parcours.

Een typische wintertrainingsdag begint om 07:00 uur. Na het ontbijt (ongeveer een pond bevroren vlees met veel vet en eiwit) en een uurtje om te verteren, begint het werk. Chris legt hun routine uit:

"Zodra ik de tuin met hun harnassen binnenkom, barsten ze uit in een gecontroleerde chaos. Stel je een border collie en hun favoriete stick voor. Ik zorg dat het team wordt uitgerust (tussen de 10 en 12 honden, afhankelijk van de dag) en begin met het loshalen van twee honden tegelijk om op de ganglijn te worden geknipt. Mijn team is behoorlijk goed geworden om los te zijn tijdens de lancering, maar er zijn er nog steeds een paar die de behoefte voelen om wat stoom af te blazen door ronden rond de werf te maken voordat ze worden ingeklemd. Als iedereen is aangesloten, trek ik aan het anker en we bereik Mach 3 als we de tuin verlaten. Zelfs na 10 jaar hardlopen, vind ik de lancering nog steeds opwindend en angstaanjagend."

Teresa, die werd voorgesteld aan hond mushing door Chris, herinnert zich levendig haar eerste solo-run. Terwijl ze aanvankelijk nerveus was en bezorgd dat er iets zou gebeuren met de honden, verdwenen die gevoelens snel.

"Toen we het eenmaal lanceerden en ze hun jollies tevoorschijn haalden, was het zo therapeutisch. Gewoon mee reizen met hardwerkende en lieve honden. Het was zo lonend om op de hardlopers te staan en de honden voor me te laten werken. Het is wat ze het beste doen, en het was iets heel bijzonders om deel van uit te maken."