Het afgelopen jaar was voor mij een moeilijke tijd. Van het proberen (en falen) om een gezin te hebben om een van onze beste vrienden te verliezen aan kanker tot meerdere verblijven in het ziekenhuis, het leven heeft ons behoorlijk geslagen en mijn angst is door het dak gegaan.
Bij de middelbare school kreeg ik de diagnose gegeneraliseerde angststoornis. Kortom, gegeneraliseerde angststoornis (of GAD) wordt "gekenmerkt door aanhoudende en buitensporige zorgen over een aantal verschillende dingen."
Yup, dus het is gewoon heel veel zorgen maken over een heleboel dingen.
Dag in, dag uit, ga ik een compromis aan met mezelf en oefen ik mentale (en fysieke) oefeningen om te proberen mijn angst op een afstand te houden. En meestal ben ik succesvol. Ik kan de dag doorkomen en me zorgen maken als een 'normaal' persoon. Ik ben niet verlamd door de 'what-ifs'.
En dan zijn er de andere dagen …
De dagen dat ik bedlegerig ben. De dagen dat ik niet helder kan denken. De dagen dat de mogelijkheid van mislukking en vernietiging en nederlaag mijn gedachten verteren tot het punt dat ik in paniekaanvallen kom. Paniekaanvallen lieten me uitgeput en onzeker achter en stopten in het leven - en toen ontmoette ik Miles.
Miles is mijn twee en een half jaar oude reddingshond. Hij is een mix (we weten niet waar) en hij is aardig en rustig, vriendelijk en leuk. Hij is dit jaar aan mijn zijde geweest als mijn harige metgezel en mijn vriend.
Hij kan mijn paniek voelen voordat ik het zelfs doe. Op het moment dat ik wat sneller ademhaal, staat hij recht in mijn gezicht, snuift en staart diep in mijn ogen. Zijn bezorgdheid maakt me altijd wakker. Hij vangt me op voordat ik echt in een gat val.
Na mijn stint in het ziekenhuis werd ik ruim een week in mijn bed opgesloten. Ik had veel pijn en het herstelproces was wreed. Maar er waren Miles aan mijn zijde, die naast mijn voeten nestelden, mijn gezicht likten en van mijn gebroken hart hielden. Hij lag met mij in bed en zorgde ervoor dat ik in orde was. Hij gaf me ruimte wanneer ik het nodig had (hoewel nooit te ver weg. Zie hieronder.) Hij bracht me vreugde. Hij zorgde ervoor dat ik me veilig voelde.
Het is bewezen dat honden mensen kunnen helpen die te maken hebben met depressie, angst en PTSS.
Rover schreef: "Angst en depressie hebben te maken met emotionele onrust en negatieve interne 'zelfpraat'." Dr. Katie Kangas - mede-oprichter van de Pet Wellness Academy, legt uit: "Deze gedachten lopen gewoonlijk over in onrealistische negativiteit en dit gaat door in een vicieuze cirkel."
Honden helpen die cyclus te doorbreken door hun gezelschap een geruststellend gezelschap en een gevoel van doelgerichtheid te bieden. Honden kunnen ons iets verschaffen dat vaak moeilijk te krijgen is van andere mensen - onvoorwaardelijke liefde en steun. Ze willen niet dat we ze later terugbetalen. Ze willen niet dat we ze keer op keer bedanken. Ze spelen geen spelletjes. Ze houden geen score. Onze huisdieren willen dat we van ze houden. Ze willen dat we weten dat ze van ons houden. Ze zijn de beste soort vriend - tot het einde toe.
Miles gaf me medeleven en troost en een gevoel van veiligheid. Hij was er voor mij. Hij likte letterlijk mijn tranen weg toen ik mezelf voelde spiraalsgewijs bewegen. Nu is mijn GAD er nog steeds. En ik denk niet dat het ooit echt zal verdwijnen, maar met Miles is het beter geweest. Hij brengt een glimlach op mijn gezicht en een sprankje hoop op de donkerdere dagen. En dat is alles wat ik kan vragen.
Heeft uw huisdier u geholpen in moeilijke tijden? Vertel ons daarover in de commentarensectie.
