Glomerulaire ziekte bij honden is een veel voorkomende vorm van nierziekte en een belangrijke oorzaak van chronisch nierfalen. Als de glomeruli - een netwerk van minuscule bloedvaten die afvalproducten filteren als ze door de nieren gaan - ontstoken raken door de depositie en vorming van toxines en enzymen in de glomerulaire capillaire wanden, is de resulterende stoornis glomerulonefritis.
Glomerulaire diesase kan ook optreden als gevolg van een infectie of neoplasie, die abnormale goedaardige of kwaadaardige gezwellen zijn. Vaak ontdekt tijdens een routine jaarlijkse gezondheidsscreening, glomerulonefritis is bekend als familiaal bij verschillende rassen van honden, waaronder Berner Sennenhonden, bull terriers, Dalmatiërs, Samojeeds, Doberman pinschers, cocker-spaniëls, Newfoundlands, windhonden, Rottweilers en zacht gecoate tarwe terriers.
Hoe glomerulonefritis optreedt.
Gezonde nieren bij honden en mensen verwijderen afval en overtollig vocht uit het bloed en creëren urine die de rest van het afval afscheidt. Bij honden absorberen en filteren de glomeruli die eenheden van de nieren filteren, water, eiwit, glucose en elektrolyten uit de bloedbaan. De nieren reabsorb de glucose en elektrolyten na filtratie, en de rest wordt omgezet in urine. Dit proces is nodig voor honden om de essentiële voedingsstoffen te absorberen die ze nodig hebben en voor hun lichaam om onnodige of schadelijke stoffen te elimineren.
Wanneer antigenen en antilichamen zich ophopen in de bloedvaten, wordt de ontstane ontsteking glomerulonefritis genoemd.
Het definitieve klinisch-pathologische kenmerk van glomerulonefritis is proteïnurie, de aanwezigheid van abnormale hoeveelheden eiwit in de urine. Proteïnurie treedt op wanneer plasma-eiwitten, voornamelijk albumine, lekken over de beschadigde glomerulaire capillaire wanden. Nierziektepatiënten met proteïnurie, die meer dan 1 gm per dag bedraagt, zullen doorgaans een slechtere prognose hebben.
Symptomen en tekenen van glomerulonefritis.
Symptomen van glomerulonefritis zijn variabel, afhankelijk van de onderliggende oorzaak - ontsteking, een infectie die acute nierziekte, neoplasie, diabetes mellitus, langdurig gebruik van sommige geneesmiddelen en idiopathische (onbekende) oorzaken kan veroorzaken. Zwakte en gewichtsverlies zijn de enige symptomen bij sommige honden met chronische nieraandoeningen die maanden aanhouden en die nog niet eerder tekenen van ziekte hebben getoond.
Ziekten met geleidelijk begin zijn vaak moeilijk te detecteren, soms pas als er uitgebreide schade is aangericht en een aanzienlijk percentage van de nier is aangetast. Tegen de tijd dat buitensporig eiwit wordt ontdekt in de urine, kan de hond al ascites hebben, een abnormale verzameling vloeistof in de buikholte.
Als een nierziekte eenmaal gevorderd is en bij honden met nierfalen, zijn de symptomen:
- Meer dorst
- Frequentie van urineren
- Gebrek aan eetlust
- Misselijkheid
- braken
- Vermoeidheid
- Verhoogde temperatuur
- loomheid
- Afstand van de buik
Bij honden met ernstig verlies van het bloedproteïne albumine, raken de bloedvaten in de longen geblokkeerd, waardoor zwaar hijgen en ademhalingsmoeilijkheden optreden. De resulterende hoge bloeddruk kan plotselinge blindheid veroorzaken.
Diagnose van glomerulonefritis.
Diagnose van glomerulonefritis houdt een grondige evaluatie in van de gezondheidsgeschiedenis van de hond, lichamelijk onderzoek, beoordeling van de symptomen vanaf het begin en een verkenning van onderliggende problemen of andere mogelijke oorzaken van de aandoening.
Om een definitieve diagnose te stellen, wordt een volledig biochemisch profiel inclusief een chemisch bloedprofiel en een compleet bloedbeeld voor bloedarmoede uitgevoerd. Deze diagnostische indicator kan abnormaal lage niveaus van het bloedeiwitalbumine en hoge niveaus van cholesterol in het bloed vertonen. De aanwezigheid van eiwitten of een gebrek aan albumine kan de dierenarts helpen bij het vaststellen van een eerste diagnose. Er zal ook een urine-analyse worden uitgevoerd die het niveau van eiwit in de urine en het afvalproduct creatinine en eventuele andere overeenkomstige veranderingen in de urine bij honden met nierfalen aangeeft. De verhouding tussen urine-eiwit en creatinine wordt berekend om de mate van nierbeschadiging te bepalen. Andere tests omvatten een uitgebreid metabolisch profiel dat de verhouding van bloedureumstikstof (BUN) en creatinine niveaus tot uitdrukking brengt. De combinatie van deze diagnostische hulpmiddelen helpt de dierenarts op de korte termijn door zijn behandelingsreactie te sturen, helpt bij de ontwikkeling van een behandelplan voor de langere termijn en geeft uiteindelijk aanwijzingen over de progressie of regressie van de ziekte.
Röntgenstralen en echografie worden ook uitgevoerd om de toestand van de nieren en de mate waarin ze zijn aangetast te evalueren. Hierdoor kan de dierenarts de grootte van de nieren en de conditie van andere buikorganen meten. Het is ook nuttig voor minder invasieve weefselbiopsie. Onderzoek en testen van een monster nierweefsel door biopsie zal helpen andere oorzaken van nierfalen zoals kanker uit te sluiten. Diagnostische beeldvorming is een onschatbaar onderdeel van het diagnostische arsenaal en geeft bovendien gelijktijdige ziekten aan.
De ontdekking van een nieuwe indicator of biomarker voor nieraandoeningen bij honden en katten, genaamd symmetrische dimethylarginine (SDMA), biedt hoop op het diagnosticeren van nierziekten op zijn minst 9,5 tot 17 maanden eerder dan alleen BUN- en creatininewaarden.
Behandeling, prognose en leven met glomerulonefritis.
Het verminderen van de werkdruk van de functionele nier is het doel van de behandeling van nierziekten. Aanvankelijk kunnen pijnstillers, intraveneuze vloeistoffen en geneesmiddelen tegen misselijkheid nodig zijn.
Hoewel er geen genezing bestaat voor chronische nieraandoeningen bij honden, kunnen de symptomen worden verbeterd om u en uw hond samen meer quality time te geven. Eenmaal gestabiliseerd, kan een nieraandoening als deze relatief vroeg wordt opgevangen, worden beheerd door regelmatige monitoring en veranderingen in het dieet die eiwit, fosfor en natrium verminderen. Het dieet concentreert zich op bronnen van hoogwaardige eiwitten en koolhydraten verrijkt met antioxidanten en vetzuren.
Antibiotica worden gebruikt om bacteriële infecties te behandelen en nierstenen en blokkades kunnen worden behandeld met een operatie met daaropvolgende veranderingen in het voedingspatroon.
Ernstigere gevallen vereisen mogelijk periodieke vloeistoftherapie en medicijnen om de symptomen onder controle te houden. In meer gevorderde gevallen kan nierdialyse of niertransplantatie geïndiceerd zijn.
