Als je eraan denkt om een nieuwe harige vriend aan je leven toe te voegen, zijn veel mensen er sterk voor om een hond te adopteren of een hond van een fokker te krijgen. Het typische verhaal zegt dat het adopteren van een huisdier betekent dat je een voorheen onbemind of vergeten pup en een gelukkig, liefdevol huis hebt gevonden. Wie wil er geen deel uitmaken van dat verhaal? En meestal gebeurt dat. Als je een hond adopteert, heb je geholpen om ze een nieuw, beter leven te geven.
Er is echter nog een andere kant aan het adoptieverhaal die kan gebeuren. Wanneer je een volwassen hond adopteert, adopteer je een huisdier dat eerder in het bezit was van een ander gezin. Hoewel het niet vaak gebeurt, is het mogelijk om een huisdier te adopteren uit een opvanghuis dat verloren is gegaan van een liefdevol huis. En soms ontdekken die voormalige eigenaars uiteindelijk wat er is gebeurd en willen ze hun hond terug.
Neem bijvoorbeeld dit verhaal over een verloren hond in Waco, Texas.
Tracy Hendrick's hond, een Engelse bulldog genaamd Jack Frost, werd vermist kort nadat ze naar Waco, Texas verhuisde. Tracy bezocht het dierenasiel drie keer en zocht in haar buurt naar Jack Frost. Maanden later hoorde ze dat Jack Frost door een andere familie was gevonden en geadopteerd. Ze zat vast in de moeilijke situatie om haar hond terug te willen, maar besefte dat een andere familie ook van hem hield.
Hendricks situatie werd gecompliceerd door het feit dat ze de hond niet had laten microchipten, dus het was moeilijk om te bewijzen dat ze de hond had bezeten. Het asiel herkende de nieuwe familie als de officiële eigenaren, omdat ze op de microchip van de hond waren geregistreerd. Jack Frost raakte weer verdwaald en belandde in het asiel, maar Tracy moest zeven dagen wachten om de huidige eigenaar toe te staan het huisdier op te eisen voordat ze hem mocht adopteren.
Wat moet je doen als je merkt dat je bij een eigenaar bent die zijn hond terug wil?
Terwijl de vorige eigenaar niet rechtstreeks in beroep ging tegen de nieuwe familie van haar hond, is het een scenario dat kan gebeuren nadat je een hond hebt geadopteerd. Vooral als een hond verloren is gegaan, is het mogelijk dat zijn oude familie de hond uiteindelijk opspoort en terug wil hebben. Dit is een moeilijke situatie voor alle betrokkenen. Hoewel er enkele wetten zijn die bepalen hoe hondeneigendom wordt behandeld, bieden ze niet altijd een duidelijk antwoord. Er zijn ook belangrijke morele vragen over wat het beste is voor de hond en de gezinnen in kwestie.
U moet waarschijnlijk het proces starten door enkele vragen te beantwoorden en enkele vragen te stellen over de vorige familie. Wees niet bang om stoer en achterdochtig te zijn. Als je het beste wilt voor deze hond, moet je misschien een beetje nieuwsgierig zijn.
- Hoe lang is de hond bij elke familie geweest?
- Wat vind je van de vorige eigenaren? Lijken ze betrouwbaar?
- Wat is de reactie van de hond op jou versus de vorige familie?
- Wat waren de omstandigheden waaronder de hond verloren was?
- Wat waren de omstandigheden toen u het huisdier adopteerde?
- Kan het opvangcentrum meer informatie bieden over de geschiedenis van het huisdier?
- Heeft de vorige eigenaar foto's om te laten zien hoe het leven van de hond was?
Hier is hoe dierlijke schuilplaatsen een rol spelen in het hele proces.
De meeste schuilplaatsen zouden er de voorkeur aan geven een gevonden huisdier met zijn familie te herenigen. Het is gemakkelijker, sneller en betekent meestal dat ze erop kunnen vertrouwen dat de hond terugkeert naar een gelukkig huis. Vanwege de drukke en vaak overvolle schuilplaatsen zijn er echter enkele dingen die je moet begrijpen over hoe ze werken wanneer een hond wordt gevonden.
- Schuilplaatsen willen honden herenigen met hun familie, maar soms worden honden gevonden zonder identificatie of is de microchipinformatie verouderd.
- De meeste schuilplaatsen hebben een verplichte "wachttijd", maar deze kan korter zijn dan je zou verwachten. Op sommige plaatsen is het maar 3 dagen.
- Schuilplaatsen ontvangen mogelijk niet meteen een gevonden hond, dus het kan dagen of weken duren voordat deze in hun systeem terechtkomt.
- Veel schuilplaatsen zijn gemotiveerd om honden geadopteerd te krijgen, omdat ze simpelweg niet de ruimte hebben om honden voor langere tijd vast te houden.
Er zijn enkele wetten die bepalen wie de echte eigenaar van de hond is.
Volgens ons rechtssysteem zijn huisdieren eigendom, net als een tv of een bank, dus voor het grootste deel wordt degene die momenteel het huisdier heeft, beschouwd als de eigenaar. In deze lastige situaties zijn er echter een aantal zaken die u moet overwegen.
• Het asiel kan onderworpen zijn aan verplichte wachttijden en als ze zich niet aan die wetten houden, kan er een probleem zijn. De meeste staten of steden hebben wetten die bepalen hoe lang een gevonden huisdier in een opvanghuis moet worden vastgehouden. Staten kunnen ook wetten hebben die vereisen dat een vorige eigenaar op de hoogte wordt gebracht, en wachttijden beginnen meestal pas als die melding gebeurt. Als een vorige eigenaar kan bewijzen dat het asiel de wet heeft overtreden door u toe te staan de hond te adopteren, is er mogelijk een probleem.
• Het adopteren van een huisdier creëert een bindend contract tussen u en de opvang. Zolang het asiel geen wetten schendt, is het contract dat u hebt ondertekend om de hond te adopteren juridisch bindend. Dat betekent dat u de eigenaar van de hond bent, en het is uw beslissing of u ze wilt teruggeven aan een vorige eigenaar of nu.
• Als je de hond hebt gevonden maar geen contact hebt gezocht met een vorige eigenaar, hebben ze mogelijk een sterkere claim. Veel staten eisen dat alle gevonden honden naar dierenasielen worden gebracht, zodat het dier gemakkelijker kan worden herenigd met zijn gezin. Sommige mensen vermijden het nemen van honden daar uit angst dat ze zouden worden geëuthanaseerd. Dierenasielen creëren echter een legale papieren route en ze zijn de meest voorkomende plek waar een eigenaar zijn verloren hond zal zoeken. Als een vorige eigenaar kan bewijzen dat ze hun dier hebben proberen te vinden, kunnen ze nog steeds als de wettelijke eigenaar worden beschouwd.
• In meer gecompliceerde gevallen kan een rechter kijken naar 'bewijs van eigendom'. Als het gaat om honden, kunnen rechters kijken naar registratie, microchips, dierenartsrekeningen en andere documentatie om te bepalen wie de wettelijke eigenaar van het huisdier is.
Uiteindelijk zal het echter meestal het oordeel van de nieuwe eigenaar zijn over waar de geadopteerde hond zal leven.
Meestal heeft de huidige eigenaar wettelijke rechten op de hond. Dat betekent echter niet noodzakelijk dat u het verdient om het te houden. Als je met de vorige eigenaar hebt gesproken en je een idee hebt gekregen van de juridische situatie, dan is het waarschijnlijk aan jou om te bellen of de hond een beter leven bij jou of een vorige familie zou hebben.
Probeer je te concentreren op wat het beste is voor de hond, in plaats van je eigen gevoelens. Het klinkt misschien hard, maar het proces zal gemakkelijker worden aangepakt als je je op je harige vriend concentreert. Probeer na te denken over alle verschillende elementen die het leven van een hond gelukkig maken.
- Leefsituatie - Wie heeft een huis dat beter geschikt is voor de hond?
- Lifestyle - Wiens levensstijl en werkschema past beter bij de hond?
- Gezinssamenstelling - Hoe denkt de hond over andere huisdieren en kinderen? Bedenk welke situatie de meest ideale familie voor de pup biedt. Vooral als er kinderen en andere huisdieren bij betrokken zijn, is de hond extreem gehecht aan de do?
- Financiële situatie. Vooral als de hond ouder is of speciale medische zorg nodig heeft, welk huis kan dat dan aanbieden?
Als je eenmaal door deze lijst bent gegaan en je concentreert op de behoeften en het geluk van de hond, dan kun je aan jezelf denken. Als je eerlijk denkt dat je de hond een thuis biedt dat net zo goed of beter is dan het vorige gezin, dan is het goed om het gevoel te hebben dat je de hond moet houden. Als je echter van de hond houdt maar het gevoel hebt dat de hond gelukkiger zal zijn in hun vorige huis, is dat ook helemaal goed. Het is een complexe situatie zonder een duidelijk antwoord, dus je moet jezelf vertrouwen en geloven dat je doet wat het beste is voor het dier en alle betrokkenen.
Hoe dan ook, het is leuk om te weten dat je huisdier zo geliefd is, dat mensen niet kunnen beslissen wie er meer van gaat houden.
