Wanneer u een hond krijgt, kunt u merken hoe andere relaties in uw leven veranderen. Christina Peden vertelt hoe haar vriendschappen veranderden toen ze haar puppy mee naar huis nam.
Het adopteren van een hond verandert je leven op talloze manieren. Als je een relatie hebt, herstelt deze definitief de bestaande dynamiek met je significante andere. Maar hoe zit het met je vrienden, degenen die je al jaren kent? Het is waarschijnlijk niet iets waar je aan hebt gedacht als je puppy-ouderschap overweegt, maar veranderingen in je sociale leven horen bij het leven van een hond. Dat is waar de column van deze week over gaat - de litanie van manieren waarop een hond je bestaande vriendschappen verandert.
Je zult je hond-minder-vrienden minder zien
Het is een beetje ongelukkig, maar ook een beetje onvermijdelijk. Het is een stuk moeilijker om als koppel uit te gaan en 'normale' vrienddingen te doen, zoals een zaterdagavond in de stad als er thuis een hond is. Het wordt een beetje makkelijker naarmate uw hond ouder wordt; ze zijn iets minder afhankelijk van jou dan toen ze kleine munchkins waren, maar ze hebben nog steeds hun ouders nodig.
Maar de waarheid is, wanneer u do een avondje uit, je mist ze en kunt niet wachten om thuis te komen en ze te zien. Ik weet zeker dat het hetzelfde is als je kinderen hebt. Die eerste vrijheid van "Oh mijn god, we krijgen volwassen tijd samen minus de kinderen / hond!" Voelt geweldig, maar na een tijdje wil je gewoon naar huis gaan en je baby's knuffelen, of dat nu de menselijke of honden variant is.
Je word dat persoon - je weet wel, degene wiens Instagram-feed ALLE hondenfoto's is
Schuldig als geladen. Ik geef het toe - ik hou van sociale media en mijn accounts zijn bezaaid met foto's van Matilda en ander hondengerelateerd materiaal. Het is vooral belachelijk geworden nu ik regelmatig voor PetGuide schrijf, maar ik bedoel … wie houdt er niet van huisdieren? Rechts…? (Ik veronderstel dat er sommige Grinches zijn die dat niet doen, ze tellen niet mee.)
Je hebt geen idee hoeveel te veel is als het gaat om het delen van je huisdier op sociale media, net zoals je vrienden met nieuwe baby's geen filter hebben voor het delen van foto's van hun menselijke nakomelingen. Het werkt eenvoudigweg niet met hen (of u) dat iedereen in de wereld - of op zijn minst iedereen op uw vriendenlijst - geen gestage fotostroom van uw dierbare baby, harig of anderszins, wil zien.
Vijf jaar geleden had ik me anders gevoeld, maar ik moet op mijn oude dag zacht worden omdat ik er van houd dat mijn sociale feeds nu boordevol stuiterende babes en harige beestjes van vrienden zijn. Kun je zeggen LEUKE OVERBELASTING? Ik dwaal af…
Je maakt vrienden met mede-hondenouders
Yep. In het park, op straat, bij je lokale koffiebad - je zult veel meer gaan lopen, en dat betekent dat je een heleboel andere ouders zult tegenkomen. Wonen in een grote stad, we praten niet regelmatig met "vreemden" als we in het openbaar zijn, maar als je een hond hebt, heb je meteen dit belangrijke "leven" ding gemeen met veel andere mensen; mensen die je steeds weer tegen het lijf loopt terwijl je op stap bent met je hond.
Als je net als ik bent en over het algemeen geen grote fan van praatjes, maakt het honden ding het super gemakkelijk. Iedereen houdt ervan om over hun hond te praten en je zult allemaal je aandeel in oorlogsverhalen hebben (waarschijnlijk met betrekking tot kak en / of rare dingen die je hond heeft gegeten) om te delen.
Zelfs als je iemand ontmoet via een vriend of op het werk en je ontdekt dat jullie allebei honden hebben - boem - directe verbinding. Nogmaals, het is hetzelfde met mensen die ouders zijn van kleine mensen. Het wordt opeens zo veel gemakkelijker om contact te maken met nieuwe ouders in dezelfde boot als jij, en je zult merken dat je minder tijd doorbrengt dan voorheen met kindvrije vrienden. Het is niet opzettelijk en het is geen reflectie op die vrienden, maar het gebeurt zeker.
Iedereen wordt een expert
Oh man. Dit is het klassieke geval van te veel koks in de keuken. Iedereen die je kent die in het verleden een hond bezit of heeft gehad, is opeens een expert in hoe je je hond moet trainen en opvoeden.
Ik kan niet zeggen dat al het advies dat we hebben ontvangen vreselijk is, maar serieus? Je moet onderscheidend zijn. Neem het advies van je vrienden aan boord, maar geef het alleen hetzelfde gewicht als een zoutkorrel. Honden, net als kinderen, hebben verschillende persoonlijkheden, dus wat werkte voor de hond van je vriend, werkt misschien niet voor de jouwe.
Toen Matilda nog heel jong was en nog steeds superscherpe puppytanden had, vertelde iedereen ons dat we "OW!" Zo luid mochten schreeuwen als ze ons pijn kon doen met haar tanden. Dit zou je puppy moeten laten schrikken om ze te laten stoppen en uiteindelijk te beseffen dat ze je pijn doen. Maar Matilda? Schreeuwen gaf haar alleen meer opgewondenheid en ze zou precies datgene blijven doen wat we wilden dat ze stopte met doen - met 10 keer de gusto. Uiteindelijk vonden we een strategie die werkte, en het is niet verwonderlijk dat hij een rol speelt in de persoonlijkheid van Matilda. (Als je nieuwsgierig bent: wanneer Matilda zou spelen - bijt / pijn doet, verlaten we stil de kamer en sluiten de deur 30 seconden achter ons.Ze vindt het echt niet leuk om alleen te zijn en ze heeft al snel geleerd dat bijten, mama en papa, betekent dat ze zullen vertrekken. Probleem snel opgelost.)
Dus als je vrienden je advies geven over hoe je je hond kunt opvoeden? Glimlach, knik en ga verder met je dag. Ik pleit niet voor een "geen training" -benadering; slechts een die voor u en uw hond werkt.
En jij? Zijn je vriendschappen veranderd toen je je allereerste hond kreeg? Hoe heb je het aangepakt?
Christina Peden is een levenslange dierenvriend en een fervent woordspeler. Ze woont in Toronto met haar vriend Ryan, waar ze trotse ouders zijn van hun puppy, Matilda en kat, Oscar. In haar vrije tijd is ze te vinden in Toronto, Canada's al te korte pati? Te seizoen, gebruik te maken van de vele parken van de stad of opgerold met een goed boek.
