Als je op de vuilnishopen bent, als alles lijkt verloren te zijn gegaan, als het lijkt alsof het pad verderop wazig is en ook een vreemde geur heeft, waar draai je je dan om? Je hond, ik zou bereid zijn om te wedden. In 1968, tijdens een lage carrière, is dat precies wat The Who deed.
Jij kent The Who, toch? De apparatuur-smashing, "tiener woestenij" -schreeuwen, rock-opera-schrijven goederentrein van een band? Nee? Ok, heb je ooit iemand gezien CSI ooit? Dan heb je een flink deel van hun catalogus gehoord. Wat je je misschien niet realiseert, is dat voordat ze het in Amerika groot sloegen met rock-opera-draaide-film-draaide-Broadway Musical Tommy en hun verschijning bij Woodstock, de Who waren behoorlijk verloren. In 1968 had gitarist / songwriter Pete Townshend eraan gewerkt Tommy voor een goed jaar, terwijl The Who op de koudste hit single streak van hun carrière was. Een jaar eerder, in 1967, liet Townshend de band loslaten waarvan hij aannam dat het een trefzekere nummer 1 zou worden in 'I Can See For Miles'. Helaas, dat zou niet zo zijn.
Weet je nog de laatste keer dat je die promotie niet kreeg? Denk aan de frustratie? Denk aan het gevoel dat je geestelijke gezondheid wegglipt? Nou, je zou een aantal nummers genaamd "Dogs" kunnen hebben opgenomen, want dat is precies wat The Who deed.
Eerst een beetje achtergrond. Vanaf 1968 waren drie van de vier leden van The Who geliefde honden. Townshend had een Spaniel-mix genaamd Towser, bassist John Entwistle bezat een Ierse wolfshond genaamd Jason, en drummer Keith Moon was een liefhebber van meerdere Duitse doggen.
1968 was, door The Who's eigen toelating, een heel vreemde tijd. Zanger Roger Daltry noemde het de 'wanking off-periode' van de band, terwijl Townshend het de tijd noemde dat 'de band licht gek werd en verschillende records uitschreeuwde met de naam Dogs'. Opnamen uit de periode weerspiegelen dit. Terwijl de rest van de populaire muziek schreef over straatgevechten, revolutie- en voodoo-kinderen, nam The Who gescrapt deuntjes op over landbouw, religie en een dik kind dat weesjes verzorgde nadat hun ouders stierven door te roken. Hun grootste hit dat jaar ging over een magisch schip van openbaar vervoer.
Ook dat jaar uitgebracht, was het nummer "Dogs", wat misschien wel de meest bizarre track is die ooit door een populaire band als single is uitgebracht! Dit was bedoeld als de "We Are Young (feat. Janelle Monae)" uit 1968. Denk daar even over na.
Op dit punt in de jaren 60 had de Who een paar instrumentalen uitgebracht. Er was 'The Ox' (genoemd naar Entwistle) op hun debuutalbum en de doldwaze 'Cobwebs and Strange' (serieus, luister hiernaar …) op hun tweede. Elk van deze nummers bevatte voornamelijk een lead-instrument van Keith Moon's drums, een formule die 'Dogs, Pt.2' herhaalt, maar met een heel belangrijk toegevoegd element: de vocalen van Towser en Jason.
Hier is het ding - "Dogs, Pt. 2 "werd uitgebracht als de B-kant van de" Pinball Wizard "van freakin, een van de populairste liedjes van de Who's. Dat betekent dat luisteraars in 1969 die pakkende deuntjes over het dove, domme en blinde jochie omdraaiden, die zeker een gemene flipperkast speelden om alleen een door honden geleide jamsessie te horen. Dat is best goed. En weet je wat? VEEL mensen kochten die single, wat betekent dat Towser en Jason recht hadden op enkele MAD-royalty's!
Hoe dan ook,Tommy was een enorme hit, en de Who die een niveau van succes had bereikt waarvan ze zich niet zouden terugtrekken, de twijfelachtige Super Bowl Half Time staat terzijde. Waren hun honden verantwoordelijk? Het is moeilijk om naar de tijdlijn te kijken en niet te denken dat Towser, Jason, enz. Er tenminste voor ondersteuning waren tijdens een erg moeilijke tijd voor de band. Uiteindelijk ben ik er zeker van dat Townshend, Moon en Entwistle erg blij waren dat The Who hun honden uit liet. (Sorry.)
