Ik schrijf om te informeren naar uw huidige verblijfplaats. Waar ging je heen, Ball? Mijn mens heeft je gegooid, alsof ze je al veel eerder hebben gegooid. Zoals gewoonlijk liep ik zo snel als ik kon om je te vinden, maar je was nergens te bekennen. Ik heb het hele hondenpark besnuffeld en gesnoven, en ik kan je geur nergens oppikken. Laat jezelf alsjeblieft zien, Ball!
Ik snuffelde onder een bankje waar de kleine honden zich verborgen voor de grotere honden, maar je was er niet. Ik snuffelde in het gat dat ik met mijn poten en mond had gegraven, maar jij was daar niet. Ik snuffelde onder de plassenboom en je was er niet (maar ik stopte wel om te plassen). Ik keek in elke richting en kon je niet zien, Ball. Ik keek zelfs terug naar mijn mens om er zeker van te zijn dat ik je niet per ongeluk voorbij rende (wat ik kan doen omdat ik de beste ben om te rennen), maar nee, jij stond ook niet achter mij.Zie je, Ball, ik heb de belangrijke taak om je terug te halen als mijn mens je gooit. Ik weet niet waarom ze je gooien, maar ik weet wel dat het mijn plicht is om je te vinden en terug te brengen. Jouw deel in dit alles, Ball, is om te stuiteren en te stuiteren tot je op een rol komt, waardoor ik over het gras slinger om je zo snel mogelijk in mijn mond te grijpen om je onmiddellijk terug te brengen naar mijn mens. Dit is hoe het werkt, Ball. En je houdt het einde van de afspraak niet op. Je baan is te vinden.Waarom reageer je niet op mijn geblaf, Ball? Waarom laat je jezelf niet zien? Wat heb ik gedaan om jou onrecht aan te doen? Ik moet je op een of andere manier hebben beledigd of gekwetst. Weet dat het onbedoeld was. Het spijt me dat ik op je kauw, maar je bent zo taai. Het spijt me dat ik je slapeloos ben, maar ik ben zo slobberig. Vat het niet persoonlijk op. Dat is precies hoe het is tussen ons, Ball. Je moet redelijk zijn.
Nu lacht mijn mens. Dit is duidelijk een reactie van pure waanzin op het immense verlies dat ze moeten voelen over de plotselinge verdwijning van hun kostbaarste bezit! Ik moet toegeven, Ball, ik begin zelf ook gek te worden. Ik volg mijn stappen steeds weer opnieuw. Ik til mijn hoofd zo ver dat het kan kantelen. Dit is niet meer grappig, Ball. Dit is geen spel. Waarom breng je ons hier doorheen? Wat betekent het allemaal?
Ik begin nu alles in vraag te stellen, Ball. Bestond je zelfs? Heb ik je gedroomd zoals die droomekhoorns die ik in mijn slaap achtervolg? Wilde ik je bestaan om een onderbewust verlangen naar een doel te vervullen? Ben je gewoon een metafysische constructie die alleen in het abstracte bestaat en mijn obsessie met jou is het bewijs van een dieper verlangen om contact te maken met immateriële zaken? Ben ik echt gewoon op zoek naar de verloren bal in mij?
Laat me de pee-plasboom opnieuw bekijken …
Oprecht, Hond
Postscriptum Het lijkt erop dat je jezelf teruggaf aan mijn mens. Maak me geen zorgen op die manier!
Dit is weer een BarkPost Stink Piece, elke week bijgewerkt!
Ik zie je, de buurman, en de rare blikken die je me geeft als ik mijn eigen kont zwaai om de resultaten van de kont van een ander wezen op te pikken. En deze is voor jou.
Dit verhaal verscheen oorspronkelijk in de e-mail van BarkPost, het nieuwe huis van de originele artikelen van BarkPost. Als je elke week dwaze verhalen, fascinerende feiten van de hond, leuke foto's van de jongen en puplifting-verhalen wilt, schrijf je dan in op BarkPost.com! Hallo daar jonge pups, wij zijn het. De grijzende dwazen die je een enkele inslag geven in het hondenpark. De oude
