Toen mijn vrouw, toen vriendin, voorstelde dat we een hond kochten, was ik op zijn zachtst gezegd een beetje terughoudend.
Ik kijk er misschien niet naar - ik ben een 6'5 man die jojo's tussen 187 en 210 lbs heeft en de (zelfbenoemde) op één na beste borsthaar manen ter wereld heeft - maar ik ben behoorlijk stom gevoelig, vooral als het gaat om dieren, en vooral als het om honden gaat.
Voordat mijn vrouw en ik Guybrush Threepwood Schumacher-Moore adopteerden, had ik sinds mijn tiende nog geen hond gehad. Zijn naam was Bo 2, hij was een worstje, hij hield van "the bo dance" (hij draaide rond in cirkels in een poging zijn eigen staart te vangen), en mijn familie adopteerde hem rond dezelfde tijd dat ik was geboren. Dus voor zover ik me bewust was, was hij er altijd gewoon - aanbiddelijk zijn; raar zijn als de hel; mijn beste vriend zijn.
Dus achttien jaar gingen voorbij voordat ik mezelf ertoe kon brengen de sprong te wagen en mijn hart weer aan een hond te geven. Achttien jaar van ongevoelig maken voor alle vormen van media (films, tv-shows, videogames, et cetera). Achttien jaar kijken naar shows laten dieren zien in minder aangename situaties. Mad Max 2: The Road Warrior werd een van mijn favoriete films toen ik op de middelbare school zat. De scène waarin de hond doodgaat om Max te beschermen, was niet gelukkig, maar het heeft me ook niet van binnen gesmeerd. Het was gewoon een trieste scène zoals alle andere trieste scènes die ik zou zien.
Dat veranderde na Guybrush. Niet onmiddellijk, maar langzaam en gestaag tot ik in dat opzicht bijna een heel andere persoon was. We hebben in mei 2011 Guybrush of Brushy of Brushums of Brushface geadopteerd. Ik herinner me dat ik naar Steven Spielberg keek Oorlogspaard in december van dat jaar. Elke keer dat Joey in gevaar was, dacht ik aan de soulvolle ogen van Guybrush. Elke keer dat Joey bang was, dacht ik aan het vogelachtige gejank van Guybrush. Elk kleinigheidje dat Joey deed denken aan Guybrush, en het was een emotionele achtbaan die ik maar zelden heb meegemaakt. Een maand later ging ik naar een screening van De vrouw in het zwart - die vreselijke ghost-film met in de hoofdrol Harry Potter - en letterlijk alles waar ik om gaf in de film was het welzijn van de hond. (Spoiler alert: hij woonde de carrière van Daniel Radcliffe … niet zo veel. *)
En daarna werd het alleen maar erger. Reclames over bierhonden hadden me tegen de tranen gekeerd. Een stripverhaal over Superman's hond maakte dat ik mijn ogen recht uit mijn schedel kermde. Tim Burton is geanimeerd Frankenweenie film veranderde me in een blubberende puinhoop midden in een theater vol met veel minder gevoelige kinderen.
Dus toen mijn vrouw, toen vriendin, me probeerde te overtuigen om een hond te koesteren - een week na de Frankenweenie fiasco, ik zou kunnen toevoegen - ik was meer dan een beetje terughoudend. Niet omdat ik geen honden wilde helpen, maar omdat A) we technisch gezien geen twee honden mochten hebben in ons appartement, B) we eerder hadden afgesproken dat onze volgende geadopteerde hond een jonge vrouwelijke Pit Bull zou zijn, en C) Ik wist dat ik nooit in staat zou zijn om een hond te voeden zonder een enorme emotionele puinhoop te worden in het proces.
"Nee", zei mijn vrouw, "zolang we onszelf blijven vertellen dat hij niet blijft, raken we niet gehecht. Trouwens, het zal waarschijnlijk maar een week duren. Hoe gehecht zouden we binnen een week kunnen komen?"
Kijk, mijn vrouw was op dat moment de pleegcoördinator voor Badass Brooklyn Animal Rescue en elk weekend namen ze een openbaar adoptiegebeurtenis waarbij voorgescreende adoptanten konden komen, honden konden ontmoeten en mogelijk met hun nieuwe familielid naar huis konden gaan. De hond die mijn vrouw ons wilde laten verzorgen - een 1 1/2 jaar oude teckelmix die ook een soort Pit Bull leek (we zijn beide sukkels voor Pit Bulls) - had geen interesse gehad van adoptanten bij de evenement de dag ervoor. Dat trok genoeg aan de oude harten, maar er was meer aan het verhaal - deze schattige lowrider had een waanzinnig verleden: hij was tweemaal neergeschoten en weggegaan om te sterven.
De allereerste foto die we van "Ruger" zagen
Destijds heette hij 'Ruger' voor het pistool dat hem neerschoot. We weten niet veel over zijn leven voordat hij werd aangevallen, hoewel een e-mail die we van zijn oorspronkelijke reddingswerker hebben ontvangen, enig licht werpt op de weken onmiddellijk voor en na. Blijkbaar werden hij en een andere hond gedumpt in het huis van een niet nader genoemde man in Vidalia, Georgia. Die man nam foto's van beide honden, mailde ze naar SOAPS Animal Rescue en eiste dat de honden onmiddellijk uit zijn handen werden genomen. Toen SOAPS "niet snel genoeg kon bewegen", gooide hij de honden weer weg, ditmaal bij een nabijgelegen meer.
Ruik je dat? #schnoz
Een foto geplaatst door Hans Gruber en Guybrush (@hansyandbrush) op
Enige tijd later kreeg SOAPS nog een telefoontje van een andere man dat er een kleine hond was neergeschoten en hulp nodig had. Het was Ruger. Helaas was zijn hondenmaatje nergens te bekennen. We hebben geen informatie over wat er met de man is gebeurd (eerlijk gezegd, ik weet niet eens of hij een kerel was), hoewel ik af en toe nadenk over waar hij misschien is terechtgekomen. Hopelijk was hij net zo fortuinlijk als Ruger en vond hij een zekere eigen veiligheid.
Ruger had twee kogelwonden toen hij werd gered; één in zijn nek en één in zijn rug. Hij vereiste onmiddellijke chirurgie om beide kogels te verwijderen, waardoor hij twee zware littekens achterliet, maar weinig anders in de vorm van een fysieke herinnering. Inderdaad, hij kon lopen en spelen en chimpmunks achtervolgen met de beste van hen.
Zijn nek litteken (boven); zijn achterste litteken (onder) Opgemerkt moet worden, we wisten niet veel van deze details toen Ruger bij ons kwam. We wisten vooral dat hij was neergeschoten, hij was uit het zuiden en hij was gearriveerd in Badass dankzij Eva Armstrong, wiens diepe liefde voor lowriders leidde tot een van de grootste reddingsfoto's in de geschiedenis van reddingsfoto's (beleefdheid van Hilary Benas). Voor degenen die het niet weten, trekt Badass in de eerste plaats death row-honden uit zuidelijke schuilplaatsen waar bijna 90% van de dieren wordt geëuthanaseerd. Sinds 2011 hebben ze meer dan 1300 honden gered. Terwijl Ruger geen doodlopende hond was, werd hij naar het noorden gebracht naar Brooklyn, omdat het adopteren van honden in bepaalde zuidelijke gebieden gewoon empirisch moeilijker is dan bijvoorbeeld in New York City.
Ruger was nog maar een weekend in de stad voordat mijn vrouw hem te pakken kreeg. Hij arriveerde op zaterdag 20 oktober 2012 in Brooklyn en mijn vrouw nam me op en nam hem mee en bracht hem de volgende zondagavond naar ons appartement.
Ga je … je summa die kip delen?
Een foto geplaatst door Benjamin Andrew Moore (@benandrewmoore) op
Zoals Official Dog Meeting Policy dicteert, hebben we Ruger to Guybrush buiten ons appartement geïntroduceerd - op neutraal terrein - en ze waren meteen best cool met elkaar. Zoals ik me herinner, snoof Guybrush het kruis van Ruger een paar keer en zei toen helemaal: "OK, wat, laten we naar het park gaan. Alsjeblieft." En zo gingen we naar Prospect Park voor het nachtelijke off-line ritueel van Guybrush.
Terwijl we liepen, begon ik Ruger "Hans Gruber" te noemen - zoals in de schurk van Die hard gespeeld door wijlen geweldige Alan Rickman (RIP) - omdat de twee namen ongeveer hetzelfde klonken. Ruger. Hans Gruber. Eigenlijk hetzelfde, toch? Mijn vrouw vond het grappig, maar nam het absoluut niet serieus.
Hans Gruber de klassieke Die Hard-schurk (links); Hans Gruber de Doxbull (rechts)
Toen we terugkwamen in ons appartement, gingen we zitten kijken hoe Ruger - of Hans Gruber wat mij betreft - zou reageren op zijn nieuwe omgeving. Eerst en vooral was hij vastgelijmd aan de kant van Guybrush. Waar Guybrush naartoe ging, ging Hans Gruber weg. Guybrush lag in het hondenbed? Hans Gruber lag in het hondenbed. Guybrush was in de keuken? Hans Gruber was in de keuken. En al die tijd was er nooit meer dan een paar centimeter om ze van elkaar te scheiden.
Guybrush aan de andere kant gaf een voelbaar 'Wat doet deze man hier nog?' Zijn vibe. Hij begon Hans met zijn neus te porren, een keer, twee keer, vijf keer. De Google-zoekopdracht die we deden - "Waarom pakt mijn hond een andere hond met zijn neus?" - gaf aan dat dit vrij normaal (als enigszins dominant) gedrag was. Het werd geen probleem omdat het snel wegebde. Het hielp ook dat Hans op dat moment ongelooflijk onderdanig was en op zijn rug viel als Guybrush hem zelfs maar de kleinste stinkende ogen gaf.
Net als een FYI: het is onmiddellijk duidelijk voor iedereen die Hans Gruber ontmoet dat hij een speciale hond is. Ik bedoel dat niet alleen fysiek - omdat heilige rotzooi, deze kerel ziet er raar uit als de hel (op de best mogelijke manier) - maar ook in termen van hoe hij zichzelf draagt. Hij is zonder twijfel de kalmste hond die ik ooit heb ontmoet. De beste manier om hem te beschrijven zou zijn om te zeggen dat hij is zoals Yoda meets Scrat meets Dobby, het huis dat elf Blankie ontmoet The Good Little Toaster in het lichaam van een jonge Danny Devito (als Danny Devito een hond was).
Zijn likes? Krast heel hard in de nek. Kaas eten. Leg zijn hoofd in je schoot. Pindakaas eten. Gravend onder dekens. Stukjes kip eten. Door de prullenbak graven. Op voedsel gebaseerd afval eten. Opknoping met zijn adoptiebroer. Brood eten dat hij op straat vindt. De ingewanden van je mond likken. Hamburger eten. De buitenkanten van je mond likken. Het eten van de brokjes die zijn broer achterlaat in zijn kom. Krassen nutteloos op de grond voor poepen erop. En goed, je begrijpt waar ik naartoe ga. Guy eet graag.
Op de derde dag herinner ik me dat mijn vrouw thuiskwam van het werk en tegen me zei: "Dus ik zat te denken. Wat als we … wat als we hem hielden?"
Hij is natuurlijk Hans Gruber.
In die tijd hebben we het in de lucht gelaten (hoewel ik heimelijk op de rand van relentment was, als ik eerlijk was) en besloten om het hele ding later op te lossen. Toen ik de volgende dag mijn vrouw vroeg wat haar gedachten waren, zei ze: "Je hebt gelijk. Ik denk dat ik hem naar de volgende adoptiegebeurtenis moet brengen om hem geadopteerd te krijgen. We hebben een klein appartement en het is niet de bedoeling dat we twee honden hebben, dus het is waarschijnlijk het beste."
Ik heb niets gezegd. Ik beet op mijn tong. De waarheid is dat ik wilde dat ze zei: "Laten we hem houden! Schroef onze verhuurders! Schroef wat is 'voor het beste'! Laten we deze kleine pigdog maken onze kleine pigdog, voor altijd en altijd! "Maar dat deed ik niet, tenminste niet op dat moment.
Ik bleef maar denken aan wat er met Hans zou kunnen gebeuren als we hem door een ander gezin zouden laten adopteren. De kans is groot dat zijn nieuwe familie geweldig zou zijn geweest. Een prachtige, liefdevolle groep mensen die voor de rest van zijn leven voor hem zou zorgen. Zeker, ze zouden hem waarschijnlijk iets kreupel als Jeffrey of Lucky noemen, maar anders dan dat, zouden ze fijne mensen zijn.
Maar dat was allemaal aan de rand. Uiteindelijk was mijn echte motivatie om Hans te willen houden veel egoïstischer van aard - ik kon het gewoon niet verdragen om afstand van hem te nemen. Ik wilde hem leren kennen en bij hem zijn en hem diep krabben tot hij een dikke oude man was. Ik wilde zien hoe deze vreemde, enigszins verlegen hond zou worden na slechts een paar korte maanden 'thuis' te zijn geweest.
Dus op vrijdagochtend - de dag voor het volgende Badass adoptiegebeuren - had ik eigenlijk besloten dat Hans ons niet zou verlaten. Het enige was dat ik dit eigenlijk niet had besproken met mijn vrouw. En het is niet dat ik niet dacht dat ze ervoor zou gaan - ik absoluut wist ze zou ervoor gaan. Maar ik bleef het gesprek uitstellen vanwege hoe emotioneel vluchtig ik als mens zou worden. Ik was er absoluut zeker van dat vanaf het moment dat ik mijn gevoelens over Hans naar mijn vrouw bracht, ze uit mijn lichaam zouden vallen in de vorm van slopende snikken en jammeren.
Die avond hadden we een Halloween-feest bij te wonen. Ik kleedde me aan als Mad Max Mad Max 2: The Road Warrior, die ik - voor doeleinden van kostuumbouw - heb onderzocht door de film te bekijken … tot het gedeelte waar de hond sterft. (Ik had gekeken Weg strijder in zijn geheel ontelbare keren. Maar post-Guybrush? Ik kon het gewoon niet doen.) We gingen naar het huis van mijn vriend, at allerlei soorten traktaties op Halloween, maakten grapjes en hadden meestal een grote oude tijd. Al met al was het een geweldige avond.
Nee, nee en nee.
Toen, op weg naar huis - op een redelijk overvolle metrotrein - deed ik het. Ik heb het eindelijk aan mijn vrouw verteld. Maar niet voordat hij in tranen uitbarst. En piepend in de top van mijn longen. En deinend op en neer. Het gevolg was dat mijn vrouw niet echt begreep wat ik zei.
"IK," adem, "denken," murmelen, "we zouden," stikken, "Adopteren" diepe adem, "Hans!"
Houd in gedachten, ik deed dit alles gekleed als Mad Max omringd door 40 of zo metro passagiers. Dus eigenlijk was het een normale nacht in New York.
Mijn vrouw probeerde me te troosten, zodat ik me beter voelde. Ze bleef maar zeggen: "Maar het is een goede zaak! Er is geen reden om te huilen! "En natuurlijk had ze gelijk - het was een goed ding. Hans was nu onze hond en hij zou bij ons blijven tot het einde van zijn dagen. Maar dat was de helft van de reden dat ik huilde: ik had meer blije emoties dan mijn lichaam kon bevatten en ze stroomden uit mijn gezicht. De andere helft was dat ik gewoon een grote dikke freaking baby was.
En dat was het verhaal van hoe wij - mijn vrouw, Guybrush, Hans en mij - een gezin werden (maar ook hoe ik huilde als een baby in een zeer openbare plaats). Hans 'naam is officieel veranderd voor de derde en laatste keer voor Hans Gruber Porkchop Schumacher-Moore, geboren Porkchop, ook Ruger (of kortweg Hansy).
Maar belangrijker dan al die zaken, Hansy heeft astronomisch veel geknuffeld, vooral met zijn beste vriend en adoptiebroer, Guybrush. Er gaat geen dag voorbij waarin ik niet erg dankbaar ben dat mijn vrouw deze twee wonderlijke gekken in mijn leven heeft gebracht. Ze zijn het beste (collectief) dat me ooit is overkomen - na het ontmoeten van mijn vrouw natuurlijk.
Geïnteresseerd in het koesteren of helpen redden van het leven van honden? Raak betrokken bij je lokale redding! Badass Brooklyn Animal Rescue, Foster Dogs NYC, Social Tees, Animal Haven, New York Bully Crew en Second Chance Rescue zijn slechts een paar grote organisaties in New York, maar er zijn talloze geweldige reddingen overal in het land die van je hulp zouden houden.
* JK, Daniel Radcliffe. JK.
Volg Hans Gruber en Guybrush op Instagram @HansyandBrush
