Suikerzweefvliegtuigen zijn kleine nachtelijke buideldieren en hebben meestal een of twee baby's tegelijk. De baby's (genaamd Joeys) worden na een typische zwangerschap van 15 tot 17 dagen onderontwikkeld geboren. Ze groeien uit tot een miniatuurversie van hun ouders in het buideltje van hun moeder na ongeveer vier maanden, wanneer ze groot zijn en voldoende ontwikkeld om het leven op zichzelf te beginnen. Het mannetje blijft bij het vrouwtje om voor haar en de jongen te zorgen en haar te beschermen totdat de weiden volwassen genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen.
De draagtijd
Net als andere buideldieren, is de draagtijd van suikerzweefvliegtuigen erg kort, en duurt het slechts 15 tot 17 dagen. Gedurende deze tijd moet de moeder meer voedsel krijgen dan normaal, omdat haar voedingsbehoeften toenemen. Gedurende een groot deel van de draagtijd is het onmogelijk om fysieke tekenen van zwangerschap te zien, maar er kunnen veranderingen optreden in het gedrag van de moeder. Een zwangere suikerzweefvliegtuig kan onrustiger en minder vriendelijk worden. Een rustige locatie met weinig verstoringen is belangrijk om haar stressniveau tot een minimum te beperken en een gezonde zwangerschap te bevorderen.
Geboorte en migratie naar de buidel
Suikerglijderbaby's worden zeer onderontwikkeld geboren met hun roze huid zichtbaar. Hun oogleden worden dichtgesmolten terwijl hun ogen zich blijven ontwikkelen. Hun oren zijn ook dicht gesmolten en zien eruit als kleine noppen aan beide kanten van hun hoofd. Ze meten ongeveer 0,2 inch en wegen ongeveer 0,007 ounces. Onmiddellijk na de geboorte komt de baby omhoog in de buik van de moeder en in de buidel. Niet in staat om te zien of te horen, moet de baby alleen op instincten vertrouwen, omdat de moeder niet in staat is om het te helpen. Veilig aankomen in de buidel duurt ongeveer vijf minuten, maar als de baby zijn grip verliest, kan de moeder het niet helpen en het resultaat is vaak dodelijk.
Zodra een baby in de buidel kruipt, vindt hij een van de vier tepels. De baby heeft nog geen kaakspieren ontwikkeld genoeg om alleen melk te zogen. In plaats daarvan zwelt de tepel in zijn mond waardoor de baby op zijn plaats wordt bevestigd. Het blijft "vastzitten" totdat het verder ontwikkeld is.
In-Pouch-periode
Een kleine zwelling van de buidel kan zichtbaar worden ongeveer twee tot drie weken nadat de baby's zijn geboren. Het is nog steeds het beste om de moeder niet te storen, maar een ervaren persoon kan de buik zachtjes palperen om te zien hoeveel baby's er zijn.
Ongeveer zes weken na het migreren naar de buidel, zijn de kaakspieren van de baby's voldoende ontwikkeld om los te komen van de tepel en naar believen te zogen. De buik van de moeder lijkt groter. Ongeveer twee weken later kan het mogelijk zijn om een glimp op te vangen van een deel van de staart of ledemaat die uit de buidel glijdt. Ongeveer 10 weken na de geboorte kunnen joeys vast voedsel eten en de buidel van hun moeder achterlaten voor een zeer korte maaltijd. Hun belangrijkste voedingsbron is echter nog steeds melk.
De buidel verlaten
Joeys verlaten het zakje ongeveer vier maanden nadat het erin is gegaan. Ze wegen in dit stadium minder dan een ounce. De meeste joeys zijn terughoudend om de buidel permanent te verlaten en daar te blijven tot ze te groot zijn om erin te passen. Ze klimmen eerst uit de staart, maar kunnen daarna nog lang proberen hun hoofd in de buidel te laten (soms wel een dag of twee). Het lichaam van de joeys is bedekt met bont dat lichter en korter is dan dat van een volwassene. Hun ogen zijn vaak nog steeds gesloten en openen pas ongeveer 10 dagen nadat ze zijn opgekomen. Ze rijden op de rug van beide ouders en blijven tot de leeftijd van vijf maanden zogen totdat ze klaar zijn om zelfstandig te beginnen.
