Foto's door: vvvita / Shutterstock
Wetenschappers hebben eindelijk ontdekt wat honden laten lijken op hun baasjes. Blijkt, het is allemaal in de ogen.
Sadahiko Nakajima, een psycholoog aan de Kwansei Gakuin-universiteit in Japan, probeert dit mysterie al jaren te ontrafelen. In een onderzoek uit 2009 constateerde Nakajima dat onderzoeksdeelnemers erin slaagden om foto's van eigenaren en hun honden met succes te matchen door alleen gezichtsuitdrukkingen. Daarenboven identificeerden ze ook valse paren die onderzoekers willekeurig samen hadden gegooid. Maar de vraag bleef nog steeds bestaan: wat precies was het dat deelnemers toestond om eigenaarshonden te identificeren met zo'n verbluffende nauwkeurigheid?
Om erachter te komen, bedacht Nakajima een slimme studie. Hij testte 502 Japanse ondertitels met behulp van twee testvellen. Op elk vel stonden 20 fotosets van mens-hondenparen waarvan de gezichten naast elkaar stonden. Het was echter niet zo eenvoudig als alleen maar mensen te vragen om de juiste paren te identificeren. De deelnemers aan het onderzoek werden opgesplitst in 5 groepen: in de eerste groep werden volledige, ongehinderde zij-aan-zij foto's van eigenaren en honden getoond. Groep twee zag dezelfde foto's, behalve dat de ogen van de mensen bedekt waren met een zwarte, rechthoekige 'censuurbalk'. In groep drie hadden de menselijke fotopers hun zwarte balk om hun mond. Groep vier deelnemers zagen de foto's, maar deze keer hadden de honden de zwarte balk voor hun ogen. Foto's van groep vijf toonden slechts een stukje van de ogen van de mens-hondparen naast elkaar.
Klinkt een beetje ingewikkeld, toch? Maak je geen zorgen - de resultaten zijn eigenlijk vrij simpel.
Net als bij de eerste studie van Nakajima, was de groep die de volledige foto's van mensen en honden zag, in staat om (80% van de tijd!) De paren in de echte wereld correct te identificeren. De groep waarvan de foto's de monden van de eigenaars verborgen hielden, deed het nog steeds verbazingwekkend goed: 73% van hen geloofde het op de juiste manier. De groepen waar het oog van de eigenaar of de hond was verborgen, deden het echter relatief slecht - hun prestaties daalden tot statistische kansenniveaus.
De meest fascinerende bevinding die uit deze studie naar voren kwam, betrof echter de laatste groep: degene die zag net de ogen van de hondeneigenaar paren, maar niet de rest van hun gezichten. 74% van de mensen in deze groep konden de honden correct matchen met hun menselijke eigenaren. Nakajima was zo sceptisch over de resultaten dat hij dezelfde test opnieuw deed met een tweede groep. Resultaat? 76% van die groep identificeerde de paren correct; het was niet alleen een toevalstreffer.
Dus, wat is het alleen met de ogen die ons in staat stelt om eigenaren correct te matchen met hun honden? Welnu, dat deel is nog steeds een mysterie. Als je theorieën hebt, kun je deze bespreken in de opmerkingen hieronder. Ik ben een en al oor (en tanden en pels)!
[Bron: Lei]
