Quaker papegaaien, ook wel bekend als monnik papegaaien, zijn kleine en winterharde papegaaien afkomstig uit Zuid-Amerika. Ze zijn ten dele populair als huisdier omdat ze in staat zijn om veel woorden en zinsdelen te leren. Visueel lijken mannelijke en vrouwelijke Quaker-papegaaien identiek; tenzij je een papegaai koopt met papieren waarop het geslacht van de vogel staat, moet je de diensten van een dierenarts of DNA-testlaboratorium gebruiken om het geslacht van je papegaai te bepalen.
Quaker-papegaaien zijn monomorf
Veel papegaaiensoorten hebben duidelijke verschillen tussen mannetjes en vrouwtjes. Het ene geslacht is vaak kleiner dan het andere en vaak heeft één geslacht meer kleurig verenkleed dan het andere. Deze soorten worden beschreven met dimorfe kenmerken. Quaker papegaaien zijn monomorf, wat betekent dat ze geen externe visuele eigenschappen hebben die de mannelijke en vrouwelijke Quakers uit elkaar halen. Ze kunnen dezelfde kleur en grootte hebben, dus ze hebben niet-visuele identificatie nodig om het geslacht te bepalen.
Gedragskenmerken zijn aanwijzingen
Zowel mannelijke als vrouwelijke Quakers hebben het vermogen om te praten en te leren. In het wild dobberen mannelijke Quakers hun hoofd in paringsdansen wanneer zij partners proberen aan te trekken. Echter, bij Quaker papegaaien die als huisdieren worden gehouden, zullen zowel mannetjes als vrouwtjes soms hun hoofd schudden om de aandacht van hun eigenaars te trekken - dus is het kop-dobberen niet een accurate manier om hun geslacht te vertellen. Wanneer Quakers in paren worden gehouden, zal het vrouwtje vaak agressiever worden, dus dit kan een aanwijzing zijn over geslacht, maar geen definitieve.
Chirurgische seks is invasief
Het is duidelijk dat mannetjes en vrouwtjes verschillende voortplantingsorganen hebben, maar weten welke vogel heeft wat chirurgisch geslachtsgemeenschap vereist. Een dierenarts zal de Quaker-papegaai verdoven en een klein deel van de buik scheren. De dierenarts zal een incisie maken en er een endoscoop doorheen laten gaan om de voortplantingsorganen van de papegaai te inspecteren. Dit was de meest gebruikte methode voordat DNA-tests algemeen beschikbaar waren. Het kan stressvol zijn voor de vogel en je moet de incisie daarna schoonhouden om infectie te voorkomen.
DNA-testen
DNA-testen, waarvoor een bloedtest of pluimen van veren nodig is, is een eenvoudige manier om erachter te komen of een Quaker-papegaai mannelijk of vrouwelijk is. Een dierenarts kan een klein bloedmonster nemen van de poot van de vogel en dit naar een laboratorium sturen om te testen. Andere tests uitgevoerd op hetzelfde monster kunnen controleren op ziekten en ondervoeding. Je kunt ook een paar veren plukken en ze naar een DNA-laboratorium sturen om te testen, waardoor het bezoek aan de dierenarts wordt geëlimineerd. Plukken kan irritatie van uw papegaai veroorzaken en mogelijk tot infectie leiden.
