Nierfalen bij honden is een ongeneeslijke, progressieve ziekte die vaak andere organen en systemen in het lichaam van de hond beïnvloedt. Toxines die niet langer worden geëlimineerd door de nieren, hopen zich op in het brein, het hart, de longen en het maagdarmkanaal van de hond en veroorzaken symptomen die zowel pijnlijk als levensbedreigend zijn. Wanneer de lever en de galblaas van de hond giftig worden, kan het dier beginnen met het onbeheersbaar braken van een gele vloeistof die een veterinair noodgeval kan worden.
Ziektesymptomen
Nierfalen, een van de meest gediagnosticeerde hondenziekten, kan worden omschreven als acuut of chronisch. Acuut nierfalen treedt plotseling op en symptomen kunnen zich binnen enkele dagen ontwikkelen. Chronische nierinsufficiëntie verslechtert na verloop van tijd met langzaam progressieve symptomen. Een hond met nierfalen kan te veel drinken en meer dan normaal plassen. Honden kunnen anorexia worden (onwillig of niet in staat om voedsel te eten) en worden lusteloos en depressief. Honden kunnen beginnen met braken, diarree hebben en zweren ontwikkelen in de mond en op de tong en het tandvlees.
Oorzaken van geel braken
In de laatste stadia van nierfalen kan de eigenaar van een huisdier een vieze, metaalachtige geur aan de adem van de hond opmerken als gevolg van de opeenhoping van toxines en stikstof in de bloedbaan van de hond. Dit proces, uremia genaamd, geeft aan dat andere systemen in het lichaam van de hond de effecten van toxiciteit vertonen. Veel honden vertonen tekenen van hartfalen en ontwikkelen hypertensie en hartritmestoornissen. Ze kunnen bloedarmoede krijgen, moeite hebben met ademhalen en tekenen van neurologische aandoeningen vertonen. Gastro-intestinale stoornissen kunnen toxiciteit van de galblaas en de lever omvatten en ervoor zorgen dat de galwegen niet goed werken. Als dit gebeurt, kan gele gal die in de lever wordt geproduceerd, in de galblaas wordt opgeslagen en in de dunne darm wordt afgeleverd voor hulp bij de spijsvertering, naar de maag worden afgeleid en misselijkheid en braken veroorzaken.
Behandeling
Tegen de tijd dat uremie wordt vastgesteld bij honden met nierfalen, is de diergeneeskundige behandeling normaal ontworpen om de symptomen van nierziekte te verminderen en de nierfunctie te verhogen. Honden kunnen worden geplaatst op subcutane of intraveneuze vloeistoffen met toegevoegde supplementen van elektrolyten en benodigde voedingsstoffen. Als het dier bloedarm is, kunnen dierenartsen een hormoon genaamd epoëtine aanbevelen dat beenmerg dwingt om rode bloedcellen aan te maken. Honden met gastro-intestinale symptomen kunnen sucralfaat krijgen, een geneesmiddel dat misselijkheid en braken vermindert; en veel dierenartsen zullen aanbevelen dat ze op een zacht dieet met weinig natrium en eiwit worden geplaatst.
overwegingen
Dierenartsen en hondenbezitters zullen de onderliggende oorzaak van nierfalen moeten vaststellen om de juiste behandeling te bieden. Sepsis, uitdroging, ondervoeding en blootstelling aan nefrotoxische geneesmiddelen (giftig voor de nieren) zijn allemaal mogelijke oorzaken van nierfalen. Oudere honden zijn bijzonder gevoelig voor deze ziekte. Hondeneigenaars moeten ook bedenken dat ze mogelijk dagelijks het dier subcutaan vocht moeten toedienen; ze kunnen deze techniek in de dierenartskliniek worden onderwezen.
Waarschuwing
De prognose voor honden gediagnosticeerd met nierfalen is slecht; het meeste nierfalen is niet symptomatisch totdat 75 procent van de nier disfunctioneel onherstelbaar is. De behandeling is meestal bedoeld om symptomen te verlichten en de kwaliteit van leven van het dier te verbeteren. Het is onvermijdelijk dat eigenaren de dierenarts moeten raadplegen over het gebruik van euthanasie als een humane en liefdevolle optie.
