Twee jaar geleden is mijn leven ten goede veranderd. Als artiesten uitstappen van lange touringcontracten gevuld met steden en gezichten die we niet kenden, besloten mijn vriend en ik dat het tijd was om wat wortels neer te zetten. Voor ons betekende dat dat we klaar waren voor een "echte" bank en - het belangrijkste - de langverwachte toevoeging van een puppy om de bank waarschijnlijk te vernietigen. Tot dat moment waren we redelijk goed geworden als hondenloze hondenmensen in New York City. Er is altijd een pup van een vriend om een weekend te kijken, een hondenpark om verlangend naar te kijken, en aardige vreemdelingen die het niet erg vinden dat hun puppy wat extra liefde krijgt. Maar we hadden de middelen en het schema om eindelijk aan ons pakket toe te voegen.
We dagdachten en deden onderzoek naar rassen die zouden passen bij onze verschillende ideeën over de "perfecte" hond. Weet je, iets dat neerkwam op een appartementsgrote Rhodesian Ridgeback met de vrolijke instelling van een Corgi, maar geen benen van Corgi zodat ze met ons mee konden rennen, maar toch een knuffelige schoothondje zouden zijn en als ze alles konden hebben de beste eigenschappen van onze jeugdhonden, dat zou geweldig zijn. Onnodig te zeggen dat we de zoektocht een beetje hebben ingediend.
Maar de mysterieuze poot van het lot had andere plannen, en die plannen waren voor ons om onze kleine fuzz nugget te ontmoeten tijdens een geïmproviseerd bezoek aan een chique winkel in NYC in de Village. We hadden gehoord van de Australische herders van de standaard en miniatuurvariëteit, maar nooit deze perfect appartementvriendelijke, liefdevolle, intelligente combinatie van ronde honden-atleet bekend als een Toy Australian Shepherd, ook wel onze droomjongen. We waren niet geïnformeerd en verliefd; ze hadden een geoefend, geruststellend antwoord voor alles. We zijn zeer selectief met onze fokkers. Zou je haar papierwerk willen zien? '
Opgegroeid met een collectieve combinatie van familiehonden uit dierenwinkels of fokkers, dachten we dat dit gewoon een legitieme manier was om een harig lid in je familie te brengen en een "fokker met een USDA-licentie" leek zeker legitiem. Maar wat nog belangrijker is, ze was perfect, onze tiener Audrey (Ja, zoals Hepburn. Ja, ik won die strijd.). Behalve dat ze de komende paar dagen erg slaperig leek. En dat ze haar voedsel niet wilde hebben. En dat ze een rare hoest ontwikkelde.
Ik kon niet slapen omdat Audrey niet kon slapen, dus bleven we samen obsessief onderzoek doen naar haar symptomen en een dierenartskliniek die ik kon bellen om een afspraak te maken vanaf het moment dat deze opende. Ik weet niet waarom ik er niet aan dacht om de fokkers eerder op haar papieren te onderzoeken, maar iets zei me dat ik het in mijn ogen moest doen. Cue internet wormgat van puppy molen onderzoek.
Ik was zó boos. Niet alleen omdat ik zo grondig belogen was door de dierenwinkel, of omdat ik me een idioot voelde omdat ik niet wist van puppy-molens, of omdat ik me voelde voor de bodemloze, zieke omstandigheden waaraan de moeders onderworpen zijn, maar ook omdat ik me zorgen maakte dat dit kleine wezen dat ik zo op de een of andere manier zo liefhad, zo volledig ziekelijk haar hele leven zou kunnen zijn vanwege haar achtergrond. Ik kon het nauwelijks bij elkaar houden om de situatie aan mijn extreem geduldige, extreem pre-coffee vriendje uit te leggen toen hij wakker werd.
Gelukkig bleek dat Audrey een zeer behandelbaar geval van kennelhoest had en ze had geen gezondheidsproblemen meer dan de gemiddelde nieuwsgierige New Yorkse pup, maar mijn symptomen verdwenen niet. Ik was stilletjes boos en schaamde me vreselijk. Na verschillende taalslagen van volkomen vreemden die tijdens onze wandelingen naar haar achtergrond vroegen, merkte ik dat ik loog over waar ze vandaan kwam of het gesprek zo snel mogelijk opnieuw leidde.
Maar uiteindelijk veranderde er iets. Te veel tijd en onderzoek over puppy-molens en de duizelingwekkende statistieken die perfect aanpasbare honden overkomen, zorgden ervoor dat ik me niet kon overgeven als ik de gevreesde "Waar was je haar?" Vraag kreeg. Ik zou me kunnen schamen voor een beslissing van mijn niet-geïnformeerde verleden, of ik zou het bewustzijn kunnen verspreiden en hopelijk meer adopteerbare honden in huizen kunnen krijgen. Dus nu vertel ik de waarheid met autoriteit in plaats van spijt wanneer mij wordt gevraagd waar ik mijn lieve pup vandaan heb.
Ik kan niet teruggaan in de tijd en een andere hond adopteren in plaats van Audrey te kopen bij een dierenwinkel, en eerlijk gezegd zou ik haar niet ruilen voor de wereld. Alle honden verdienen liefde - ongeacht waar ze vandaan komen - en ik weet dat veel dingen in mijn leven anders zouden zijn als ons verhaal zich niet had ontvouwd zoals het deed. Maar in de toekomst zal ik de dingen anders doen als we besluiten om nog een bont lid aan onze familie toe te voegen, en ik wil het verhaal van Audrey gebruiken om bewustzijn te verspreiden bij potentiële pups van ouders over de wrede cyclus van puppymolenpraktijken. Raadpleeg de No Pet Store Puppies-campagne van ASPCA voor meer informatie en hoe u kunt helpen.
Wilt u toevoegen om te adopteren? BarkBuddy verbindt je met schattige pups in jouw omgeving die een thuis nodig hebben!
