Houd van ze of haat ze - er is zelden een tussenoplossing als het gaat om het nooit aflatende debat van Pit Bull-type rassen en hun plaats in de samenleving. Maar hoe is Pit Bulls precies veranderd van "America's Dog" aan het begin van de 20e eeuw tot het meest verguisde ras van de afgelopen decennia? BarkPost heeft wat gegraven om de geschiedenis te vinden van waar en hoe het allemaal fout is gegaan.
Deze waren oorspronkelijk gefokt uit Old English Bulldogs, die in de jaren 1800 op de Britse eilanden populair raakten in een bloed-sport die bekend staat als "bull-aas" (een stier vastbinden aan een ijzeren staak die hem ongeveer 30 voet had om te bewegen en vervolgens honden zetten). erop in een poging om de stier te immobiliseren voor publiek vermaak). Bloodsports werden in 1835 verboden in het VK, dus "rattengevechten" en hondengevechten - die gemakkelijker te verbergen waren voor de politie - werden de nieuwe sporten van populariteit. Buldoggen werden gekruist met Terriers en vervolgens vrijgelaten in een "kuil" om ratten te achtervolgen of te doden of met elkaar te vechten, en zo de "Pit Bull" -type hond te beginnen.
Vintage afbeeldingen van "bull baiting" (boven) en hondengevechten (onder)
In de vroege stadia van Amerika brachten veel immigranten hun dierbare Pit Bull honden mee als onderdeel van hun familie. Hoewel de honden werden gefokt voor vechtsporten, waren ze ook ongelooflijk intelligent en vriendelijk. Ze werden gebruikt voor verschillende taken, waaronder landbouw, het gezin beschermen tegen roofdieren, naar de kinderen kijken en gezelschap bieden. Naarmate de populariteit van kranten en media in de loop van de jaren toenam, werden veel van deze honden onder de aandacht gebracht vanwege het aantal exemplarische daden die zij uitvoerden.
Eerlijk gezegd is er geen geloofwaardige bron om een van deze uitspraken te ondersteunen (en dat zou je ook moeten doennooit laat kleine kinderen zonder toezicht met een hond achter), maar één ding is zeker - er zijn een heleboel vintage foto's die Pit Bulls met kinderen laten zien die bewijzen dat ze populaire familiehuisdieren waren en vertrouwd waren rond hun kinderen (tenminste zolang als een van die ouderwetse foto's moest maken!).
En nog meer beroemdheden bezitten vandaag Pit Bulls
Hoewel sommigen geloven dat Helen Keller's hond eigenlijk een grote Boston Terrier was, werden Bostons ook gefokt om in de ring te vechten en op dat moment beschouwd als "Pit Bulls". Ze was hondenliefhebber en had verschillende rassen in haar leven, waaronder Mastiffs en Spaniels, maar schreef in haar autobiografie Het verhaal van mijn leven:
"Wanneer het mogelijk is, vergezelt mijn hond me tijdens een wandeling, een rit of een zeiltocht. Ik heb veel hondenvrienden gehad - enorme mastiffs, spanieltjes met zachte ogen, houtachtige setters en eerlijke, huiselijke bull terriers. Op dit moment is de heer van mijn genegenheid een van deze bull terriers. Hij heeft een lange stamboom, een kromme staart en de grappigste 'phiz' in dogdom. Mijn hondenvrienden lijken mijn beperkingen te begrijpen en blijven altijd naast me wanneer ik alleen ben. Ik hou van hun liefdevolle manieren en de welsprekende kwispelen van hun staarten."
Helen Keller had tijdens haar leven veel honden, waaronder een grote Boston / Bull Terrier aan de linkerkant en wat alleen kan worden geïdentificeerd als een "Pit Bull" aan de rechterkant
Er zijn een aantal Pit Bulls geweest die in de 20e eeuw beroemd waren toen ze nog steeds werden geprezen als American Heroes. Een van de eerste daarvan was Bud, een hond die zijn eigenaar Horatio Nelson Jackson vergezelde tijdens de eerste langeafstandswandeling in 1903. Jackson en zijn reisgenoot vonden Bud ongeveer halverwege hun reis en hij kreeg bijna net zo veel aandacht als zijn nieuwe eigenaar. Bud's bril is nog steeds te zien in het National Smithsonian vandaag, en hij werd het gezicht van The Auto Era in de reclame.
Bud The Cross Country Pit Bull
Tijdens WOI en WO II werden Pit Bulls gebruikt in advertenties als nationale mascotte. Deze honden waren zo geliefd dat Amerika hen in vele reclames hun teken van onbevreesdheid en bescherming (en in sommige vroege advertenties, neutraliteit) maakte. Een populaire advertentie was de Pit Bull, gekleed als een Amerikaans militair symbool met rassen zoals Duitse Mastiffs en Franse Bulldogs die andere landen vertegenwoordigen.
Onder de talloze verhalen over heldhaftige acts die hij uitvoerde, stond Stubby bekend om het onderscheid maken tussen Amerikaanse soldaten en hun vijanden bij het helpen van zijn kameraden, het onder vuur nemen van berichten en het detecteren van inkomende aanvallen van mosterdgas en het waarschuwen van zijn mensen. Hij snoof zelfs een Duitse spion uit, beet op zijn achterwerk en hield vast totdat er menselijke hulp kwam. Wat een hond !!
Sergeant Stubby droeg zijn jasje versierd met medailles
Stubby is slechts een voorbeeld van de vele andere Pit Bull-types die dateren uit de burgeroorlog en daarbuiten die hun land hebben gediend, en Bud is slechts een van de prominente Pit Bull-typen in de geschiedenis van reclame en entertainment tijdens het begin van de 20e eeuw. Immers, wie zou een van de beroemdste Pit Bulls aller tijden kunnen vergeten - Petey from the Little Rascals! Pete the Pup werd oorspronkelijk gespeeld door een showbizz-hond genaamd Pal (en later zijn nakomelingen, niet-zo-ironisch genaamd Pete), die ook was uitgebracht als live-versie van Buster Brown's hond Tige (nog een andere populaire Pittie in de media) ).
Pal aka Pete the Pup van The Little Rascals
Dus met al deze stellaire voorbeelden van geliefde en welgemanierde Pit Bulls in de geschiedenis, waar begon het allemaal fout te lopen?
In de jaren zestig, zeventig en met name in de jaren 80 begon het hondengevecht een opleving te vertonen. Toen mensen meer van deze grote honden in puntige kragen zagen op straathoeken, ontwikkelde zich een natuurlijke angst. In combinatie met vechten was het niet ongebruikelijk dat eigenaren van deze honden misbruik maakten en agressief gedrag aanmoedigden om hun intimiderende imago te versterken. Ze namen ook deel aan het fokken van hun eigen honden buiten de Amerikaanse Kennel Club en de regels van de American Dog Breeding Association, wat leidde tot een overbevolking van de Pit Bull-types. Deze dingen vinden vandaag nog steeds plaats, ondanks het verbod van alle hondengevechten in 1978, en blijven bijdragen aan het negatieve imago van de Pit Bull.
Wat velen zagen als het definitieve keerpunt in de mediaprothese en demonisatie van deze rassen was de 1987 Tijd tijdschrift coververhaal getiteld "The Pit Bull Friend and Killer." De cover toonde een Pit Bull-type met ontblote tanden en het verhaal zelf heeft een magere richting statistieken die de rassen in een ongunstig daglicht stellen. Dit is ook rond dezelfde tijd dat fokkerijspecifieke wetgeving van start ging. (De eerste geregistreerde stad die een rasspecifieke wet doorliep, was Hollywood, FL, in 1980.)
Een "staart" van twee covers: artikel uit 1987 (links) tegen Pit Bulls en een artikel uit 2008 (rechts) met een helderder perspectief
Pit Bulls zijn nauwelijks de eerste hond die gevreesd wordt. Zoals hierboven aangetoond, werden ze lang gehouden als een Amerikaanse favoriet, terwijl rassen zoals Newfoundlands, Dobermans, Duitse herders, Rottweilers en Noordelijke rassen zoals Huskies en Malamutes werden gestigmatiseerd.
In feite was het eigenlijk de Bloedhond die als een van de eersten deze behandeling kreeg. In de late 19e tot de vroege 20e eeuw werden Bloedhonden gebruikt om slaven en criminelen op te sporen. Veel vaudeville-producties van De hut van oom Tom ze afbeeldden als wrede, bloeddorstige beesten, en ze kwamen vaak in de media voor toen newpapers na de burgeroorlog meer populariteit kregen. De media sensibiliseren dergelijke verhalen al heel lang in een poging lezers te krijgen, maar het zijn de honden die veel meer hebben geleden dan mensen hebben.
Bloedhonden "op het spoor"
Helaas zijn er een paar redenen waarom het negatieve imago van Pit Bull-typen langer is blijven hangen dan de rest. Een daarvan is dat ze nog steeds vaak worden geassocieerd met smerige personen die hen overbevolken en gebruiken in vechtringen, zoals bewezen in de spraakmakende zaak van voetballer Michael Vick. Een andere is dat ze het meest gerapporteerd zijn van elk ras dat betrokken is bij huiselijke geschillen vanwege hun bekendheid en het huidige doelwit van de meeste rassenspecifieke wetgevingswetten. Je leest niet te veel over een Labrador die iemand bijt, maar je kunt er zeker van zijn dat het gebeurt omdat elke hond het vermogen heeft om dit onder de verkeerde omstandigheden te doen.
Die voornoemde statistieken met betrekking tot fokken en wreedheid spelen een grote rol in de publieke perceptie en gerapporteerde incidenten. Terwijl Pit Bull-achtige honden de meeste pers krijgen over 'aanvallen', behoren ze consequent tot de minst agressieve rassen in temperamenttests.
De Pacific Standard Magazine had een aantal zeer interessante statistieken en meningen over hondenbeten om te melden in hun artikel uit 2014 'De tragedie van de Amerikaanse hond'. Het volgende uittreksel belichtte dat Pit Bulls in vergelijking met het aantal geschatte Pit Bull-typen vs. beten in feite op het laagste niveau waren einde van die als gevaarlijk worden beschouwd.
"… Tussen 1965 en 2001 zijn er 60 dodelijke hondenaanvallen geweest in de Verenigde Staten met een Pit Bull. In vergelijking met de meeste rassen is dat cijfer inderdaad behoorlijk hoog. Er waren bijvoorbeeld slechts 14 letale aanvallen met Dobermans. Maar rekening houdend met de algemene populaties van elk gemeten ras, is de mate van agressie onder Pit Bulls relatief vrij normaal. Zelfs laag. In die periode van 36 jaar was slechts 0.0012 procent van de geschatte Pit Bull-bevolking betrokken bij een dodelijke aanslag. Vergelijk dat eens met de rasechte Chow Chow, die een dodelijke-aanvalsratio heeft van 0,005 procent, en consequent geldt als het minst kindvriendelijke hondenras op de markt. Waarom verduisteren berichten in de media over aanvallen met Chows die waarbij Pit Bulls betrokken zijn niet? Omdat er momenteel slechts 240.000 Chow Chows geregistreerd zijn die momenteel in de Verenigde Staten wonen. En eerlijk gezegd, de Pit Bull met brede schedel en brede mond zorgt voor een meer overtuigend monster dan de komisch opgezwollen Chow."
Gelukkig stappen steeds meer mensen aan boord van het gevecht om de rechten van Pit Bulls. Hoewel het een gruwelijke gruweldaad was, deed de Michael Vick-zaak in 2007 wonderen met betrekking tot de manier waarop honden die uit gevechtsringen worden gered, worden behandeld. Eerder werd aangenomen dat ze niet konden worden gerehabiliteerd, maar verschillende groepen zoals Best Friends Animal Society en Bad Rap lobbyden om een kans te maken om met hen samen te werken en de meesten gingen vreedzaam wonen in huizen met andere huisdieren en kinderen. (Als je The Champions nog niet hebt gezien, is dit een must!)
Sindsdien hebben Pit Bulls meer positieve aandacht gekregen, omdat als honden die zijn misbruikt en getraind om te vechten, kunnen worden gerehabiliteerd, zich de mogelijkheden voorstellen voor de honderdduizenden anderen die gewoon zijn geboren voor onverantwoord fokken of opgeven omdat mensen niet begrijp de verantwoordelijkheden die horen bij het hebben van een hond. Zelfs Sports Illustrated, waarvan het artikel uit 1987 de angst voor pandemieën tegen Pit Bulls had aangewakkerd, verslag deed van de rehabilitatie van de Vick-honden in 2008 en ze in een veel positiever licht heeft geschilderd (zie hun excuses hierboven).
Zes van de 'Vicktory'-honden die werden gered en gerehabiliteerd uit de vechtmassa van Michael Vick
De dingen kijken ook op in termen van BSL (rasspecifieke wetgeving)! Vorige maand werd Arizona de 20e staat om BSL te verbieden. Er zijn recente tegenslagen geweest met grote Canadese steden die de trend van BSL begonnen, maar Amerika is tenminste op de goede weg!
Zoveel Pittie-huisdieren worden gecertificeerd om ziekenhuizen te bezoeken en comfort te bieden. Het zijn zeer trainbare, gevoelige, liefhebbende dieren en er is echt geen einde aan de dingen die ze kunnen bereiken. Ze moeten gewoon de kans krijgen.
Kris Crawford en zoek-en-reddingsheld Pit Bulls Cheyanne, Tahoe en Dakota Dus voordat je de media en hype koopt, voordat je een paar mishandelde en verkeerd begrepen dieren die helaas een ander hebben gekwetst als gevolg van een gebrek aan training en socialisatie (of erger nog, als gevolg van misbruik) je mening scheldt, stel jezelf dan de vraag: "Doe Ik weet waar ik het over heb, heb ik zelfs een Pit Bull-type ontmoet en heb ze een kans gegeven, of geloof ik gewoon wat de media van me verwacht? "We kennen allemaal de agenda, en we weten allemaal dat veel verkooppunten rapporteren over wat hen de hoogste kijkcijfers of kijkers oplevert.
** Als je het nieuwe boek 'Pit Bull: The Battle Over An American Icon' van Bronwen Dickey niet hebt gelezen, moet je dit beslist meteen doen - het is een must-read. **
Interesse in meer inhoud zoals deze? Snuffel aan dit gerelateerde artikel: Hier zijn 100 "fokkers" de gevaarlijkste puppymolens in de Verenigde Staten.
BarkBox is er trots op samen te werken met hondenkwekers die zich houden aan de hoogste standaard van ethische, humane behandeling en verantwoordelijke praktijken. Ga naar www.barkbox.com/ breedingers voor meer informatie!
Uitgelichte afbeelding via Calista The Pit Bull / InstagramBronnen: Bad Rap, Wikipedia, Sports Illustrated, Global Animal, Michigan State University, Dog Time, Life With Dogs TV, DogsBite.Org, America Comwhile Alive, Craven Desires, DCentric, Good Pit Bulls, The Pit Stop, Een korte geschiedenis van het fokken van hondenras, Pit Bull Rescue Central / Poppy's Place, De New Yorker
